اکوتوریسم سازگار با حفاظت از محیط زیست و پایداری منابع طبیعی

گرد شگری از قدیم با انگیزههای متفاوت صورت میگرفت . در ایران گردشگری به معنای امروزی از دهه 1330 آغاز شد، بومگردی سبب رشد شخصیت و ارتقاء معرفت از فرهنگها میگردد . اسلام نیز سیر در طبیعت را تفکری برای اهل علم میداند . از جمله شاخههای گردشگری اکوتوریسم است . که از دهه 1970 وارد ادبیات جهان شده هر سال هم در مقایسه با گردشگری دو برابر رشد دارد و به معنای سفرهای مسوولانه و هدفمند به طبیعت است . در میان گزینههای مختلف گردشگری ، بومگردی با حفظ محیط زیست ، التزام به توسعه جوامع و احترام به ویژگیهای فرهنگی از جمله گزینهای است که بیشترین سازگاری با مفهوم پایداری را دارد . ازابعاد اکوتوریسم می توان دامنه نوردی، توریسم کوچ ، طبیعت درمانی ، ورزشهای ساحلی، شکار و از جاذبه های طبیعی کشور به قله های مرتفع، دریاچه ارومیه، جنگلهای شمال، رودخانهها، آبهای معدنی و … اشاره نمود، حفظ تنوع زیستی، مشارکت در تامین رفاه اجتماعی از اهداف اکوتوریسم میباشد، همچنین کمک به اقتصاد محلی و ترویج فرهنگ زیست محیطی از اثرات مثبت اکوتوریسم و آلودگی ، تخریب محیط و نابودی گونه های جانوری و گیاهی از اثرات منفی آن میباشد . برای حفظ اکوتوریسم پایداری آن بایستی مد نظر باشدکه با سازماندهی، برنامه ریزی درست، مشارکت مردم محلی و آموزش می توان به آن رسید . سازمان محیط زیست برای تحقق اصل پنجاه قانون اساسی در راستای توسعه پایدار وظایف دشواری دارد . بررسی اجمالی اکوتوریسم از اهداف تحقیق و نبود متولی مخصوص و ضعف مدیریت از یافتههای آن است .

Keywords:

گردشگری در طبیعت , اکوتوریسم , پایداری اکوتوریسم , حفاظت از محیط زیست و اثرهای طبیعی , پایداری جوامع محلی