بررسی نقش تعاملات اجتماعی در افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی

در دنیای امروز که انگارههای مادی بر تمام وجوه زندگی انسان غالب گشته است؛ تملک حقوقی، اولین نسبت در راستای ایجاد پیوند بین انسان و فضاست. از بین رفتن حس دلبستگی، جدایی افراد از یکدیگر و کمبود تعاملات اجتماعی در کنار سایر معضلات شهری ماحصل دید مدرنیستی به فضااست؛ چنانچه به گفتهی نوربرگ – شولتز بسیاری از مردم احساس میکنند که زندگیشان بی معنا است و از خود بیگانه شدهاند. پژوهش حاضر بر اینفرض کلی استوار است که کاربران غالبا نسبت به مکانی حس دلبستگی دارند که آنرا واجد کیفیاتی مطلوب میدانند ، از اینرو شناخت و ارزشگذاری عاملهای شکل دهنده حس دلبستگی به مکان، معماران را به طراحی فضای مطلوب یاری میکند. هدف از این پژوهش بررسی و تحلیل نقش تعاملات اجتماعی در افزایش حس دلبستگی به مکان در مجتمعهای مسکونی،ارائه راهکار عملی برای افزایشحس دلبستگی و در پی آن ارتقای کیفیت مجتمعهای مسکونی توسط طراح است. بنا به طبیعت حس دلبستگی، بخشی از ساختار این پژوهش، متاثر از جنبههای انسانی برآمده از حوزههای روانشناسی و جامعهشناسی است.در این راستا، حس دلبستگی به مکان با بررسی تاثیر شاخص تعاملات اجتماعی ارزیابی شده است. برای این منظور، با کمک گرفتن از ابزار پرسشنامه و مصاحبه ومشاهدات میدانی شاخص مذکور به همراه سایر عوامل تاثیرگذار شناسایی و دسته بندی شده است. سپس با کمک نرمافزارSspS با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ پایایی پرسشنامه تایید شد و پس از تایید پایایی پرسشنامه، از آزمون های پیرسون، تحلیل واریانس چند عاملی و تحلیل رگرسیون خطی به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت شده و با توجه به نتایج تحلیلها به ارائه راهکارهای علمی و عملی برای ارتقای کیفیت مجتمعهای مسکونی پرداخته شده است.

Keywords:

دلبستگی به مکان , , تعاملات اجتماعی , مجتمع مسکونی