رویا رحیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه یزد

آنچه که درسالهای اخیر به عنوان یک چالش درجامعه ی معماری ما مطرح شده تلاش درجهت همسویی با جریان پایداری است مسئله ی پایداری تحت عنوان رویارویی بانیازهای عصرحاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای تامین نیازهایشان مطرح گردید و روزبروز برگستره ی آن افزوده میگردد تا راهبردهای مناسبی پیش روی جهانیان قرارگیرد برخلاف اینکه دراکثر پژوهشها ازمزایای پایدای سخن به میان می آید پژوهش حاضر بانگاهی انتقادی به بررسی چگونگی تحقق مفهوم پایداری درمعماری معاصر ایران پرداخته و اسیب های دستاویزی معماران معاصر به تکنولوژی های نوین جهت نیل به اهداف پایداری را برمی شمارد درنهایت امر این نتیجه حاصل میگردد که ما به جای الحاق شدن به جریان پایداری به آن الصاق شده و ازمقصود نهایی فاصله گرفته ایم و درادامه راهکارهایی جهت برون رفت ازاین وضعیت ارایه میگردد پژوهش حاضر برمبنای روش توصیفی تحلیلی بوده که براساس مطالعات اسنادی کتابخانه ای شکلگرفته است

پایداری ، تکنولوژی ، توسعه پایدار ، بومی سازی تکنولوژی