سیدمحمدحسین ذاکری - عضو هیئت علمی دانشکده هنرومعماری دانشگاه شیراز
هومن رحیمی زند - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه تهران
محمدرضا فروزنده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر دانشگاه تهران
رامتین منتظر - دانش آموخته معماری دانشکده هنرومعماری دانشگاه شیراز

در پی رشد شهرها و شهرنشینی در دوران معاصر، الگو و روند طراحی و ساخت مسکن تغییر کرده و به طبع لزوم تأمین انبوه مسکن برای جمعیت کثیر شهرها، سبب کاهش کیفیت و مطلوبیت طراحی ها و اجراها گشته است. در واقع طراحیهای معاصر، به علت عدم توجه به نیازهای مادی و فرهنگی انسان ها و چشم پوشی از پیامدهای نامطلوب طراحی های نادرست، زندگی فردی و اجتماعی ساکنین شهر را با مشکلاتی روبه رو کرده اند. از جمله نیازهای فراموش شده انسانی درطراحی ها، نیاز به تعاملات اجتماعی است. مقاله پیش رو سعی بر آن داشته تا با بررسی و مطالعه مجموعه ای از یافته های پیش از خود و همچنین با بررسی های میدانی،مروری بر مسئله فضای باز در مجموعه های مسکونی داشته باشد.در این جا پس از تبیین ابعاد مختلف اهمیت روابط اجتماعی، آن را با فضای باز مرتبط کرده و در واقع از نظرگاه تعاملات اجتماعی به بایدها و نبایدها و کیفیت های فضای باز پرداخته شده است. در نهایت آن چه از پژوهش در این عرصه بر می آید نشان گر این است که به کارگیری الگوی مطلوب جهت ایجاد فضای باز در این مجموعه ها که هم زمان امنیت، جذابیت و راحتی را برای کاربران تامین کنند، تاثیر زیادی در افزایش تعاملات اجتماعی و در نتیجه افزایش کیفیت های زندگی خواهد داشت.

فضای باز، تعاملات اجتماعی، مجموعه مسکونی، مطلوبیت سکونتی