بررسی تاثیر استفاده از مصالح ساختمانی همساز با اقلیم در معماری پایدار، نمونه موردی شهر تبریز

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی وآلودگی محیط زیست در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خودرا تطبیق می دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار می کند. مواد و مصالح ساختمانی نقش مهمی در معماری پایدار ایفا می نماید و برعکس زایدات حاصل از تخریب ساختمان، تعمیر اماکن مسکونی،تجاری، صنعتی، و یا سایر فعالیت های ساختمان سازی که نخاله ساختمانی گفته می شود نقش متقابل و مخرب با محیط ایفا می کند. پسماند های ساختمانی خطری جدی برای نابودی محیط زیست محسوب می شوند و چاره کار آن بازیافت می باشد.دفن بی رویه و روانه کردن نخاله ها و پسماندهای ساختمانی و عمرانی به شدت خطر آفرین است و خطرات زیست محیطی را افزایش می دهد.اینپسماند ها به مراتب خطرات بیشتری را نسبت به پسماند شهری برای سلامت مردم و محیط زیست دارند و رها کردن آن محیط زیست را به شدت به خطر می اندازد، با وجود این که سالانه هزاران تن نخاله ساختمانی تولید می شود، اگر مدیریت درستی در این حوزه نشود، ضربه ی جبران ناپذیری بر محیط زیست، گیاهان و درختان وارد می نماید. مسلما استفاده ازمواد و مصالح پایدار ) تجدید پذیر ( به میزان زیادی می تواند هم به لحاظ قابلیت استفاده مجدد در بنا ، تجزیه وبازگشت به چرخه طبیعت ، سازکاری با محیط زیست و نیز به لحاظ صرفه جویی در مصرف انرژی ، جذب و ذخیره وبکارگیری انرژیهای طبیعی ، راهکاری جهت برون رفت از این معضل باشد. در این مقاله به بررسی مصالح تجدید پذیر پرداخته و به شناسایی مصالحی که بتوان جایگزین مصالح موجود با سازگاری اقلیم شهر تبریز باشد اقدام شده که مطالعات نشان می دهد در صورت جایگزینی این مصالح بیش از 06 % این پسماندها کاهش خواهد یافت. در حال حاضر نخاله های ساختمانی شهر تبریز بیش از 0666 تن در روز می باشد که کاهش 06 % آن رقمی بسیار چشمگیر خواهد بود.

Keywords:

مصالح ساختمانی , همساز با اقلیم , معماری پایدار , پسماندهای ساختمانی , بازیافت مصالح