استفاده از فضاهای زیر پلهای روگذرشهری به منظور افزایش کارایی وزیباسازی منظر شهری

عمران، معماری و توسعه پایدار شهری از جمله مباحث مهم در عصر حاضراست که بخش وسیعی از مطالعات معماری و توسعهشهری، سیاستها، برنامهها و طرحها را به خود معطوف ساختهاست. یکی از چالشهای پیشروی شهرسازان فضاهای بلااستفاده در طرحهای شهریاست که پس از آغاز بهره برداری از پروژه به وجود میآید. در کلانشهرها برای ایجاد آرامش و سهولت در رفتوآمد شهری، نیاز به احداث پلهایروگذر میباشد. اگر به جنبههای منفی آن که تاثیر بسیار زیادی بر ساختگاه قرارگیری پل، ساکنین و رفتوآمد عابرین پیاده دارد، دقت نشود، در کنار محاسن آن، مشکلات متعدد را ایجاد میکند. در این مقاله ابتدا به مطالعه کارهای صورت گرفته در دنیا در مورد افزایش بهرهوری اینگونه فضاها پرداخته شدهاست، و پس از بررسیهای انجامشده در سطح شهر تهران، به صورت موردی، جهت مناسب نمودن فضای زیر پلروگذر اول در خیابان حافظ تهران، حد فاصل خیابانهای کریمخان و انقلاب، قدم برداشتهشدهاست. برای این منظور با بررسی نقاط قوت و ضعف ساختگاه، انجام مطالعات میدانی، و شناسایی نیازهای ساکنین و افرادی که در محل حضور داشتهاند، راهکارهایی به منظور احیای فضای زیر پل، بازگرداندن آن به چرخه حیات شهری و افزایش مطلوبیت آن ارائه شدهاست. بر اساس بررسیهای انجامشده، جهت استفاده و بهبودفضای زیر پل سه راهکار اصلی ارائه شدهاست که عبارتند از: 1( تبدیل فضاهای موجود به فضاهای مطلوبتر، 2( دوختن فضای زیر پل به رویپل و 3(جایگزین نمودن پل موجود با یک پلکابلی. در سومین راهکار به پل کابلی جایگزین نه فقط از دیدگاه سازه ای بلکه به عنوان یک عنصر شهری، تاثیرات آن در منظر و سیمای شهر و نیز یک نماد سرزمینی پرداخته شدهاست. پس از بررسی سه راهکار، توصیه میشود برای بهبود شرایط موجود پل خیابان حافظ به صلاحدید مسئولین محترم ترکیبی از سه طرح پیشنهادی به عنوان طرح برتر انتخاب شود و اقدامات لازم جهت مناسب نمودن شرایط صورتگیرد.

Keywords:

طراحی فضای شهری , پل روگذر شهری , فضای مرده , منظر شهری , طراحی معماری , عنصر شهری