بیتا واثقی پناه - دانشجوی کارشناسی ارشد تکنولوژی معماری دانشگاه تهران پردیس هنرهای زیبا

دوره زیستی مصالح باتغییر مسیر ازخطی به چرخه ای بااستفاده مجدد یا بازیافت اجزا افزایش م ییابد. تمرکز برساخت مونتاژهای موقتی امابادوام منجر بخلق گونه ای ازمعماری می شود که اجزای آن قابل جداسازی و بازاستفاده است طراحی برای جداسازی که ازحدود دودهه ی گذشته با هدف نزدیک شدن به ساخت و ساز پایدار، در صنعت ساختمان مطرح شدها ست ازحوزه های مغفول م انده در کشور ما به شمار می رود. این شیوه علاوه بر روبه رو بودن با محدودیت ها و چالش های فنی، نیازمند تغییر در نگرش به ساختمان و پذیرش این نکته است که یک بنا هرچند ماندگارباشد روزی به پایان عمرخودمیرسد و قابلیت برچیده شدن با حداقل زیان های زیست محیطی در چنین روزی، برای آن یک ارزش خواهد بود این پژوهش به توضیح ماهیت نحوه ی اعمال آن بر طرح و شرایط و لوازم این شیوه ی طراحی درعرصه های معماری سازه و جزئیات میپردازد، چراکه به رغم مشکلات پیش رو، توجه به این روش ها و در نهایت توسعه و کاربست آن ها اجتنا بناپذیر خواهد بود

ساخت و ساز پایدار، طراحی برای جداسازی، باز استفاده ، انعطاف پذیری