امیرحسین رادکیا - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد واحد کرج،
محمدرضا بمانیان - دکتری تخصصی - (PHD) معماری دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران ، عضو هیئت علمی معماری دانشگاه تربیت مدرس تهران،

پیدایش مفهومی چون محله دارای تاریخچه طولانی در نظام شهرنشینی ایران و جهان است و ریشه در زندگی جمعی و ارتباط اجتماعی آنها دارد که با اصل مفهوم همسایگی ارتباط تنگاتنگی دارد. نظریهها و جنبشهای اصلاح طلبانه برای اصلاح ساختار فضاییشهرها که خواستار حذف معضلات و مشکلات محلات و شهرها بودند در دوران پس از انقلاب صنعتی برای بازگرداندن آرامش گذشته به آنها شکل گرفت. یکی از این نظریات تئوری واحد همسایگی بود که با طرح مقدماتی واحدهای خودیار مطرح شد. در این نوشته به بررسی واحدهای همسایگی، چگونگی قرارگیری، رویکرد و کاربریهای موثر آنها در طراحی مراکز محله میپردازیم. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد که با بهره گیری از اسناد کتابخانه ای، روشهای تحلیل نظرسنجی و مشاهدات مستقیم - از فضا و همچنین برداشت های میدانی از کاربران فضا به جمع آوری و تحلیل داده های مورد نیاز پژوهش پرداخته است. نتایج حاصل از این تحقیق، تمرکز بر دو اصل قلمرو محله ای و مرکزیت را نشان می دهد که گویای این است که محله سنتی ایرانی الگویی انعطاف پذیرتر، متنوع تر، کامل تر و جامع تر را ارائه مینماید و با استفاده از اصول محله سنتی ایرانی میتوان مفهوم محله را باز تولید و در شهر- های معاصر ایران مورد استفاده قرار داد.

همسایه، همجواری، مرکز محله، حقوق همسایگی