آزیتا اسماعیل زاده عسلی - دانشجوکارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد مشهد
خسرو صحاف - استادیار دانشکده معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحدمشهد

کودکان جامعه امروز ازفرهنگ جامعه فاصله گرفته اند ازانجایی که خانه دوم هرکودک مدرسه یا مهدکودک او محسوب میشود برنحوه اموزش فرهنگ و شکل پذیری شخصیت کودک تاثیر بسزایی دارد کودک با تجربیاتی که درطول زندگی ازمحیط دریافت می کند شکل میگیرد و ازسویی نگاه ماهمواره به برطرف کردن نیازهای بزرگسالان درخلق فضاها بوده و ازهمسوییدرخلق فضاهای مشترک بین کودکان و بزرگسالان غافل بوده ایم هدف ازاین نوشتار خلق فضاهای اجتماعی و دورنکردن کودکان ازاجتماع می باشدکه این امر باقرارگرفتن این کودکان درکنار نسلی بزرگتر و درمیان اجتماع و طبقه متوسط شهرصورت میگیرد ازانجایی که کامران دیبا دراثارش به خوبی میان مدرنیسم و سنت های ایرانی و بومی و همچنین بنا وطبیعت پیوند برقرار می کند دراین مقاله ابتدا باتکیه برنظریات کامران دیبا به بررسی الگوهای معماری اجتماعی و انسان دوستانه می پردازیم و ازسویی دیگر بادرنظر گرفتن نیازهای روزمره کودکان امروز ونبود فضاهای همسو باسالمند برای کودکان محیطی نه به دور ازسنت ه و نه به دو ازدنیای مدرن خلق کرده و درنهایت نتیجه گیری خواهد شد ک کودک و سالمند با فضاسازی های مناسب میتوانند به نیازهای خود و یکدیگر کمک نمایند

کودک ، سالمند ، کامران دیبا ، معماری منطقه گرا ، تعاملات اجتماعی ، فرهنگ