ماندانا امیری نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشکده معماری، واحد علوم و تحقیقات گیلان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رشت
آرش مهرگانی - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری، دانشگاه غیرانتفاعی احرار رشت

هنر معماری در هر دوره تاریخی نمایانگر فرهنگ و شرایط زندگی آدمی است. همگام با تحولات فکری که در قرن اخیر اتفاق افتاده، معماری نیز تغییرات زیادی داشته است که تعدد سبک های معماری بیانگر این مسئله است. هر فکر تازه سبک جدیدیرا در معماری آغاز کرده است. یکی از این سبک ها معماری دیکانستراکشن است که تغییرات شگرفی در زمینه های ساختاری و زیبایی شناسی در معماری ایجاد کرده است.دیکانستراکشن ابتدا در فلسفه و توسط ژاک دریدا مطرح شد، اولین معماری که این نظریه را وارد معماری کرد پیتر آیزنمن بود.] 1[ دیکانستراکشن در واقع کنار گذاشتن ساختارها و الزامات معماری برگرفته از سنت است و مفاهیم جدید بصری را واردمعماری می کند. این سبک با ساختارشکنی کالبد و آوردن ابهامات و تناقضات در بنا سعی دارد تا معنای یکسان به همه یبینندگان تحمیل نکند و هر شخص برداشت شخصی و متفاوت خود را از کالبد بنا داشته باشد. پیتر آیزنمن و زاها حدید از معماران مطرح این مکتب هستند و تاثیرات زیادی را بر معماری عصر حاضر داشته اند. که در این مقاله به بررسی اندیشه ها و چند طرح برتر آنان پرداخته شده است

دیکانستراکشن، پساساختارگرایی، واسازی، شالوده شکنی، پیترآیزنمن، زاها حدید