مورد پژوهی نورگیری در مسجد شیخ لطف الله اصفهان

از آثار هنر معماری ایرانی اسلامی بناهای متعددی برجاست، بی شک مسجد شاخص ترین آنهاست و نور که همواره در طول تاریخ جایگاه ویژه ای در معنویت و یکتاپرستی داشته است به عنوان مهمترین عنصر فضاسازی معنوی مساجد به کار رفته است. نور این عنصر بیبدیل در معماری، علاوه بر تأمین نیازهای روشنایی، القاگر نزدیکی و سلوک به عالم معنا و حق تعالی است که به زیباترین شکل در مساجدایرانی به منصه ظهور رسیده است. نور همچنین توانسته است به زیبایی بیانگر نظم و توالی فضایی باشد که این توالی به بیانی دیگر همان سیر و سلوک به عالم معناست و نور در این مسیر راهنماست. پژوهش حاضر با تکیه بر روش های توصیفی-تحلیلی به بررسی نورگیری در مسجد شیخ لطف الله اصفهان پرداخته است. روش گرداوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی بوده و در این راستا ابتدا اهمیت نوردر معماریاسلامی و ایرانی بررسی شده و سپس به نورگیری در مسجد شیخ لطف الله پرداخته شده است. این پژوهش در پی یافتن پاسخی برای این سؤال ها است که ویژگی های نورگیری در مسجد شیخ لطف الله چیست؟ و نخستین تاثیر نور بر توالی فضایی در این مسجد چیست؟ نتایج بیانگر آن بوده که ارزش محتوایی نور در معماری اسلامی-ایرانی بمراتب بیشتر است و نور در معماری این مسجد علاوه بر تامین روشنایی و تعریف فضای قدسی و ملکوتی، نقش به سزایی در تعیین توالی فضا داشته است که بهره گیری مناسب از نورگیرها به بهترین شکل، بیانگر آن است

Keywords:

نور , نورگیری , توالی فضایی , مسجد شیخ لطف الله