مینا طیبی - دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی عمران،
سها گل افشان - عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی اصفهان، دانشکده مهندسی عمران

درپی طرح شدن موضوع مهم و جهانی توسعه ی پایدار و در نتیجه به وجود آمدن شاخه ی مهمی در طراحی معماری، تحت عنوان معماری پایدار، سازمان های مستقل و غیر مستقل بسیاری برآن شدند تا به ارزیابی ساختمان ها از جنبه یپایداری بپردازند و بدین طریق آن ها را رتبه بندی نمایند. این روند در ابتدا براساس شاخص های ارزیابی اقلیمی- محیطی در طراحی بود، اما به تدریج رویکردهای نوین از جمله توجه به ویژگی های فرهنگی اجتماعی مخاطبان و نیز -ارزیابی های زیبایی شناسانه درخود جای داد. در این مقاله، به بررسی یکی از جدیدترین استانداردهای ارزیابی ساختمانهای پایدار، 1LBC پرداخته ایم. در ابتدا، روند شکل گیری آن مطرح شده است و سپس شرح استانداردهای این سازمان و موارد الزام آور مترقی آن برای سنجش پایداری ساختمانها مطرح گردیده است. درمقایسه با سایر استانداردهایساختمانهای سبز، میزان ارج نهادن LBC به معیارهایی از جمله ویژگی های معماری بایوفیلیک، عدالت اجتماعی، شفافیت در جامعه و همگامی با فرهنگ بستر طرح، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.

توسعه ی پایدار، ارزیابی محیطی ساختمان، استاندارد ساختمان سبز، LBC