فرزاد مافی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ابهر، گروه باستان شناسی، ابهر، ایران.
مصطفی نوشاد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
آریا شکرریز - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

پیاده روی طبیعی ترین شکل جابجایی است و باید ایمن ترین و راحت ترین آن نیز باشد. با وجود این در شهرهای امروزی ما که به تمام معنا تحت تسخیر وسایل نقلیه شده اند، پیاده روی مورد کم توجهی قرار گرفته و دامنه این موضوع در حدیگسترش یافته که هویت پیاده به عنوان یکی از مهمترین ارکان سیستم حمل و نقل شهری مخدوش و پیاده فاقد جایگاهی در خور شایسته در نظام ترافیک شده است. با اختراع خودروی شخصی و افزایش روز افزون آن، هر روز نیاز به بزرگراه ها و مسیرهای سواره رو جدیدی احساس می شود و این امر تجاوز به حریم پیاده را به دنبال دارد. با وجود اینکهحرکت پیاده طبیعی ترین و ضروری ترین شکل جابجایی معلولین و افراد کم توان جسمی حرکتی است و این افراد - قسمتی از سفرهای پیاده شهری را به خود تخصیص داده اند لذا به نظر می رسد پیاده روها مطابق با نیاز آنها طراحینشده است. بررسی وضعیت موجود پیاده روهای تهران بخصوص خیابان نواب تهران حاکی از نامناسب بودن آنها برای تردد افراد معلول است و مهمترین دلیل آن عدم برنامه ریزی مناسب است. این تحقیق حاوی مطالبی است که به عنوانبخشی از مبانی طراحی و مدیریت تسهیلات پیاده روی برای افراد کم توان جسمی تهیه و تدوین شده و با بررسی مقالات، کتب و مطالعات انجام شده در این زمینه انجام شده است. نتایج این مطالعه حاکی از آن است که محدوده مورد مطالعه با توجه نگاه صرف به طراحی خودرو دارای معضلاتی است که موجوب افت کیفیت زندگی مردم علی الخصوص افراد کمتوان در این منطقه شده است. از سوی دیگر طراحی پیاده روهای این محدوده موجب نارضایتی شهروندان و ضعف در کیفیت محیط زندگی ساکنان این محدوده شده است. با توجه به اهمیت دسترسی به پیاده رو ها، لازم است نیازها و خواسته های افراد و گروه های مختلف استفاده کننده از این فضاها، با ساماندهی و طراحی صحیح مورد توجه بیشتری قرار گیرد.

حرکت پیاده، تداخل حرکت سواره و پیاده، افراد کم توان جسمی حرکتی، محدوده بزرگراه نواب، تهران