بررسی کارایی های گندمکاران استان خراسان ( دو محیط کشت آبی و دیم )

فراهم کردن غذای جمعیت رو به رشد , ا ز مشکلات دوره کنونی است . در چنین وضعیتی , محصولات راهبردی همچون گندم و بعنوان اصلیترین و ضروریترین ماده خوراکی , اهمیت ویژه ای دارد . رسیدن به خود بسندگی در مورد اینگونه محصولات , از هدفهای مهم بخش کشاورزی بوده است ودر این راستاافزایش تولیدمی تواند نقش مهمی ایفاکند . افزایش تولید نیز از راه گسترش نهاده هایی همچون زمین و سرمایه و یا ایجاد فن آوریهای نوین و با محدودیتهایی روبروست و شاید بهبود کارایی فنی ویا همان بدست آوردن تولیدبیشتر از مجموعه ثابتی از عوامل تولید , یکی از مناسبترین راهها به شمارمی آید . کارایی , فاکتورمهمی در زمینه رشد بهره وری , بویژه در در اقتصاد کشاورزی کشورهای در حال توسعه است . در کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته جهان , با توجه به محدودیت منابع تولید مواد غذایی و نیازهای غذایی رو به رشد جوامع بشری , می توان با اندازه گیری کارایی فنی بهره برداران کشاورزی , میزان شکاف میان بهترین تولید کننده و دیگر تولید کنندگان را در شرایط یکسان فن آوری تعیین کرد . نبابراین تعیین کارایی کشاورزان می تواند در امکانات و محدودیتهای موجود در بخش کشاورزی اقتصاد ایران , شاید بتوان گفت که مناسبترین راه حل و راهکار برای افزایش تولید و درآمد کشاورزان از راه بکارگیری درست و مطلوب عوامل تولید موجود , بهبود کارایی فنی یا همان بدست آوردن حداکثر تولید از مجموعه ثابتی از عوامل تولید باشد . 8 پس مطالعات مربوط به کارایی تولید محصولات کشاورزی و عوامل مو ثر بر آن در شرایط کنونی از اهمیت خاصی برخوردار است . کشت گندم در استان خراسان به دو روش کشت دیم و آبی انجام می گیرد و از مزیت نسبی در خور توجهی برخوردار است , ولی دلایل مختلفی از جمله بکارگیری نادرست عوامل تولید نظیر زمین , آب . کود , سم و نیروی کار باعث شده است که گندمکاران بطور متوسط بهره وری و کارایی مناسبی نداشته باشند