شیرین پورافکاری - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی،ایران
بهادر زمانی - دکترای طراحی شهری، استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان،ایران

افراد کم بینا در مقایسه با افراد نابینا توان تشخیص رنگ را دارند. از این رو یکی از مهم ترین محرک های بصری سیستم ادراک دیداری این افراد، رنگ و کنتراست رنگی است. پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش رنگ در فضاهای شهری جهت استفادهافراد کم بینا به دنبال پاسخ به این سوال است که استفاده از رنگ چگونه می تواند استفاده افراد کم بینا از فضاهای شهری را تسهیل نماید. روش این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه ای و تحلیل - آنها می باشد. این مطالعه ابتدا به تبیین کم بینایی، انواع کم بینایی و علائم ناشی از آنها، رنگ ها و کنتراست های رنگی موثر درادراک محیطی افراد کم بینا و سپس به موارد استفاده آن در فضاهای شهری جهت تسهیل استفاده افراد کم بینا می پردازد و در نهایت تاثیرات آن در افزایش ادراک و در نتیجه حضور پذیری این افراد در فضاهای شهری را تشریح می کند. نتایج مطالعات نشان می دهد که افراد کم بینا در حد امکان تمایل به حداکثر استفاده از حس بصری و اتکای کمتر به حواس غیر دیداری خود راداشته و از این رو کنتراست رنگی به عنوان یکی از عوامل موثر در ایجاد نشانه های قابل تشخیص بصری در کاهش خطر، افزایش ایمنی، تشخیص موانع، تشخیص ورودی ها، مکان یابی و خوانایی محیط برای این گروه نقش مهمی داشته و می تواند حضور ایشان در فضاهای شهری را تسهیل نماید

رنگ، کم بینا، کوررنگی، فضای شهری