ارغوان رحیم زاده نسخی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
حمیدرضا فربودنیا - کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد

مفهوم مکان بیش از 05 سال پیش در طراحی شهری، مورد توجه صاحب نظران قرار گرفت و آن را به عنوان فضایی با ویژگی منحصر به فرد، جایی برای فعالیت های سرزنده و برهم کنش کالبد و معنا و فعالیت تعریفکردند. امروزه می توان مکان را از مهمترین مؤلفه های حیات انسانی دانست و طراحی شهری را بر پایه ساختن مکان ترسیم کرد. حضورپذیری به عنوان عاملی مؤثر در شکل گیری مکان، از ابتدای تلاش انسان ها برای ایجادفضای شهری مد نظر مجریان شهری بوده است. مقیاس انسانی، به عنوان عامل شکل دهنده بسیاری از فضاها، لحاظ می شده است و تلاش ها در جهت ساخت فضایی برای انسان ها صورت می پذیرفت، که این امر دردوران مدرنیسم با بی توجهی هایی مواجه شد به طوری که انسان ها مغلوب ساختمان ها و فضاهای شهری شدند. این کیفیت از برقراری یک ارتباط فیزیکی و معنوی بین انسان و محیطی که در آن واقع شده است به دست می آید. در این مقاله به بررسی کیفیت حضورپذیری در میدان شهرداری شیراز که امروزه، برخلاف گذشته، نقش پررنگی در اذهان عمومی ندارد، پرداخته شده است. نتایج این پژوهش برای بازآفرینی مکان، در فضاهایی که معنای خود را از دست داده اند و به فضایی خنثی برای افراد بی مکان امروز بدل شد اند، می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

مکان، حضورپذیری، هویت و میدان شهرداری شهر شیراز