آرام کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آمایش سرزمین، دانشگاه تربیت مدرس تهران،
حسن احمدی - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه تربیت مدرس تهران
مهدی پورطاهری - دانشیار گروه جغرافیا دانشگاه تربیت مدرس تهران

یکی از موارد مهم در برنامه ریزی آمایش سرزمین توجه به توزیع متعادل جمعیتی در نقاط شهری است، که عدم رعایت آن در شبکه شهری سبب از بین رفتن منابع انسانی و همچنین آلودگی های زیست محیطی می شود . به طور کلی هدف های آمایش سرزمین درارتباط با مباحث شهری، مبانی متوازنی از کانو ن های زیستی و نظام سلسله مراتب شهری در جهت تعادل بخشی به شرایط زیست است . دیدگاه های آمایش سرزمین، کارکرد کانونهای جمعیتی را در قلمروهای متفاوتی از فعالیتها می بیند و نقش و عملکرد واقعی یک شهر را در شرایط متعادل بهره گیری و خدمات رسانی، نمایان می سازد . فرآیند شهرنشینی شتابان در کشورهای جنوب همواره نظام فضاییسکونتگاه های شهری را در بسیاری از موارد دچار آشفتگی فضایی می نماید که پیامد اساسی آن بروز شرایط ناپایداری در شبکه نظامشهری است. در بررسی و تحلیل درجه تعادل فضایی و پایداری، ناپایداری نظام شهری، نظریه ها، مدل ها و روش های کلی نسبتا زیادی وجود دارد که هر کدام از آنها قادرند به نوبه خود وضعیت توزیع اندازه شهرهای یک منطقه یا کشور را روشن نموده و میزان انحراف آنها را از خط تعادل و استاندارد توزیع و تبیین نمایند. روش این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی همراه با به کارگیری مدل کاربردی رتبهاندازه است. دراین مقاله ، در این راستا برمبنای نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 و با رجوع به آمارنامه جمعیتی، آمارهای مورد نیاز استخراج شده، آنگاه با بهره گیری استفاده از روش رتبه – اندازه و مدل تعدیلی بهفروز و مدل اختلاف طبقه ای به تحلیل شبکه شهری استان و به بررسی نقش آمایش سرزمین در تعادل بخشی به شبکه شهری می پردازد

شبکه شهری، آمایش سرزمین، مدل رتبه اندازه، مدل تعدیلی بهفروز، استان کردستان