ارزیابی سیاستهای توسعه دارایی مبنا در توانمندسازی سکونتگاههای غیررسمی با تاکید بر نقش سرمایه اجتماعی مطالعه موردی : محله صمدیه و دهنو اصفهان

یکی از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر، اسکان غیررسمی است که در نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابریهای منطقهای شکلگرفته و شهرها خصوصاً کلانشهرها را با مسائل عدیده ای مواجهساخته است. با توجه به بالا رفتن هزینههای اجتماعی و اقتصادی در شرایط جدید، سازمانهای بین المللی شروع به برنامههای ارتقاء وضعیت سکونتی این مناطق نموده و از رویکرد تخریب و توسعههای جدید اجتنابنموده و به سوی طرح دیدگاه نظری توانمندسازی و توجه به ارزش هایی نظیر سرمایهی اجتماعی، روی آورده اند. شکلگیری سکونتگاههای غیررسمی در شهر اصفهان در دهه های اخیر و تنزل کیفیت سکونت در آن ها وعدم اتخاذ راهبردهای جامع در رویارویی مشکلات موجود در آن، چشم انداز نگران کنندهای از توسعه شهری را پیش رو قرار داده است. از این رو در این پژوهش، هدف ارزیابی نقش سرمایه اجتماعی در توانمندسازی دو گونه اسکان غیررسمی درونشهری )محله صمدیه( و برونشهری )محله دهنو( است که در این راستا شاخص- هایی از سرمایه اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند. روش مورد استفاده، روش توصیفی تحلیلی است که اطلاعات و دادهها از دو روش کتابخانهای و میدانی جمع آوری شده اند. جامعه آماری این پژوهش از طریقفرمول کوکران، 112 نفر) 65 نفر در هر محله( محاسبه گردید. اطلاعات از طریق پرسشنامه جمع آوری شدند ودر نهایت با استفاده از نرم افزار SPSS و از طریق دو آزمون Chi-square و T-Test ، تحلیل و باهممقایسه گردیدند. دستاوردهای پژوهش بیانگر آن است که شاخصهای سرمایه اجتماعی در سکونتگاه غیررسمی بیرونی)محله دهنو(که امروزه نیز بافت روستایی در آن به قوه خویش باقی است به نسبت سکونتگاه غیررسمی درونی)محله صمدیه( که در بافت شهر عجین شده است قوی تر بوده؛ لذا محله دهنو از ظرفیت بالاتری جهت توانمندسازی برخوردار است.

Keywords:

توسعه دارایی مبنا , توانمندسازی , سکونتگاه غیررسمی , سرمایه اجتماعی , شهر اصفهان