میثم عبادی - دانش آموخته کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری ، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
مریم خستو - استادیار گروه شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

مدیریت زمین کارآمد از منظر اجتماعات محلی و دولت ها در سراسر جهان موضوعی حائز اهمیت تلقی می گردد. در گوشه و کنار فضاهای شهری ایران گونه ای از اراضی و فضاهای رها شده به چشم می خورد.که به صورت بلا استفاده و متروکه بوده و در چرخه توسعهشهری قرار نگرفته اند. مدیریت شهری ،نواحی رها شده یا بلا استفاده را به عنوان نواحی ارزشمندی که می تواند هدف بازتوسعه قرار گیرد،مورد توجه قرار داده اند تا از این اراضی به جای فضاهای باز و اراضی کشاورزی برای توسعه های آتی شهر بهره بگیرند. این رو این تحقیق به برنامه ریزی اراضی رها شده درون شهری به عنوان پاسخی به رشد و توسعه افقی شهر ها می پردازد. انجمن شهرسازی آمریکا فرآیند باز توسعه اراضی رها شده را در یک فرآیند مشارکتی و درسه قالب باز توسعه بر مبنی بخش خصوصی، خصوصی و دولتی و دولتی در طی 6گام اساسی شامل تدوین چشم انداز محلی،شناسایی سایت های قهوه ای ،ارزیابی و تعیین سطح آلودگی،تعیین گزینه های آتی اراضی بلا استفاده ،ارزیابی گزینه های پاکسازی و اجرای طرح بازتوسعه را میسر می داند. با توجه به انگاره های جدید مطرح شده در حوزه شهرسازی مانند نوشهرسازی،رشد هوشمند،شهر فشرده،توسعه پایدار،مدیریت رشد و توسعه زمین توجه به ظرفیت های توسعه ای درونمناطق شهری، به عنوان سیاست نوین و عملی ای در حوزه برنامه ریزی شهری پذیرفته شده است. در این راستا استفاده از ظرفیت های توسعه ای فضاهای رها شده و بلااستفاده درون مناطق شهری و اتخاذ راهکارهایی به منظور باز توسعه این فضاها، ضمن کاهش الگوی پراکندگی شهری و اتخاذ راهکارهایی به منظور باز توسعه این فضاها، منجر به تحقق انگاره توسعه درون زا خواهد شد

برنامه ریزی،اراضی رها شده،توسعه درون زا،پراکندگی شهری