مریم داودی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی شیراز، شیراز.
مهدی شیبانی - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، تهران.

رشد شتابان شهرنشینی و افزایش مهاجرت به شهرهای بزرگ، بسیاری از صنایع و تجهیزات خارج از شهر را در محدوده شهرها قرار داده است. این صنایع به دلیل ایجاد آلودگیهای زیست محیطی و ناسازگاریهای شهری و اجتماعی در شهرهایامروزی، از سوی مسئولین ذی ربط ملزم به ترک محیطهای درون شهری شدند. در نتیجه اراضی خالی و بلا استفاده این صنایع در داخل شهر باقی ماندند. این نوع اراضی تحت عنوان زمینهای قهوهای شناخته شده و شامل زمینهای خالی، بلا استفاده و آلوده صنایع، کارخانجات، سیلوها، کشتارگاهها و سایر کاربریهای صنعتی و نظامی میباشد. در سالهای اخیراستفاده مجدد از این اراضی جهت احیای وضعیت عملکردی و رفع کمبودهای خدماتی مورد توجه قرار گرفته است. سیلوها از جمله زمینهای قهوهای هستند که آلایندگیهای کم و سازههای مستحکم و پا برجایی را از خود به جا گذاشته و درنتیجه پتاسیل های مناسبی را جهت توسعه مجدد دارند. این مقاله در صدد است که با معرفی انواع اراضی شهری، به شناسایی اراضی قهوهای پرداخته و نقش آنها را در توسعه پایدار شهری به وسیله ابزار کتابخانهای و با روش توصیفی- تحلیلی، تبیین کند. سپس با استفاده از ابزار کتابخانهای و روش تکوینی و موردی به بررسی مصادیق جهانی بازسازیسیلوها پرداخته و با معرفی سیلوی گندم شیراز به ارائه راهکار های طراحی پیشنهادی این سیلوها میپردازد. سپس ساختار پیشنهادی طراحی این نوع سایتهای قهوهای در فرآیند توسعه مجدد را در پنج دسته کاربری، نوع مداخله، روش طراحی، افزودن یا کاستن عناصر و مصالح در قالب دیاگرام ارائه میکند

اراضی قهوهای، توسعه مجدد شهری، توسعه پایدار، توسعه مجدد سیلو، سیلوی گندم شیراز