احمدرضا شیروانی دستگردی - کاندیدای دکترای برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه مطالعات فلورانس
جوزپه دلوکا - دانشیار، دانشکده برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه مطالعات فلورانس
حمیدرضا شیروانی دستگردی - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان

بافت های تاریخی به عنوان بزرگ ترین میراث بر جا مانده از شهرهای گذشته در دل شهرهای جدید جای گرفته اند. در ایران شمار شهرهای تاریخی و بافت های تاریخی آنها قابل توجه هستند و هر کدام از آنها در مرتبه ی خاصیاز اصالت تاریخی و غنای ساختاری و کالبدی قرار گرفته اند. در دوران معاصر بافت های تاریخی ایران با فروپاشی بنیان های سنتی و اجتماعی خود مواجه گشته اند و در شرایط ناپایدار کالبدی و اجتماعی قرار گرفته اند. این مقالهبر این فرض استوار شده است که تغییر پارامترهای فضایی در محلات تاریخی رابطه مستقیمی با تغییرات کالبدی آن دارد . جلفای اصفهان، از محلات تاریخی منحصر بفرد و ارمنی نشین با قدمت حدود چهار قرن است که تحت تاثیر طرح های توسعه شهری در روند تنزل ارزش های تاریخی و اجتماعی خود قرار گرفته است. این پژوهش به دنبالیافتن و بررسی علل این تغییرات فضایی است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که طرح های جامع توسعه شهری اصفهان در دوران معاصر که بدون شناخت زمینه و ارزش های فرهنگی موجود در بافت های تاریخی بر آن ها تحمیل گردیده اند و همچنین غفلت برنامه ریزان شهری در توانمندسازی و تثبیت جایگاه اجتماعی ارامنه سبب ایجاد تغییرات فضایی گسترده ای در جلفا گردیده است.

دگرگونی، محلات تاریخی، هویت اجتماعی، تغییرات فضایی، جلفا