لیلا سهیلی وند - گروه معماری، واحد هشترود، دانشگاه آزاد اسلامی، هشترود، ایران
صفیه حاضری - دانشجوی دکتری گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان،ایران
اصغر رستم میدان - دانشجوی دکتری گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زنجان،ایران

فضاهای عمومی شهری، بستری برای شکلگیری روابط انسانی و اجتماعی هستند اما فضاهای عمومی به طور برابر برای همگان قابل دسترس نیستند و زنان دسترسی کمتری به فضاهای شهری دارند اگر چه امروزه تصور میشود زنان دسترسی نامحدودی به قلمروهای وفضاهای شهری دارند اما واقعیت آن است زنان در سراسر جهان نابرابری دسترسی به فضاهای عمومی را تجربه میکنند و این وظیفه برنامه ریزان شهری است که در طراحی و برنامهریزی فضاهای و عمومی نیاز همه گروهها را درنظر بگیرند. در این راستا در سالهای اخیر لزوم شکلگیری فضاهای اختصاصی شهری برای زنان مطرح شده است در کشورهای غربی فضاهای اختصاصی )مانند کلوپها، باشگاهها...( ایجاد شده برای زنان بیشتر تحت تاثیر موج دوم فمینیستها میباشد اما در کشورهای اسلامی از جمله ایران خاستگاه فضاها و خدماتاختصاصی که برای بانوان ایجاد شده و در حال گسترش هستند )پارکهای بانوان، رستوران ویژه بانوان، بانک ویژه بانوان … ( متفاوت می- باشد و تحت تاثیر اندیشههای فمینیستی نیست . پژوهش حاضر برآنست که با روشی توصیفی- تحلیلی خاستگاه این فضاها، ضرورتها و الزامات اجتماعی ایجاد فضاهای اختصاصی برای بانوان در کشورهای اسلامی را بررسی کند. نتایج بیانگر آنست که گرایشات و نظریاتفمینیستی در ضرورت و روند شکلگیری فضاهای اختصاصی برای بانوان در کشور ما نمیتواند موثر باشد و ضرورت ایجاد پارکهای بانوان با نظریات جغرافیای رفتاری سازگارتر است

حداقل فضاهای اختصاصی، زنان، فمینیسم، شهرهای اسلامی