ارائه مدلی به منظور مکانیابی بهینه پایگا ههای جستجو و نجات دربافتهای لرزه خیز

وقوع زلزلههای شدید همواره اثرات جبران ناپذیر را خصوصا دًر شهرهای بزرگ و پرجمعیت در جنبههای فیزیکی، اجتماعی و اقتصادی به همراه دارد. از طرفی با توجه به محدودیت های مالی و اجرایی، امکان کاهش ریسک وکنترل پیامدهای زلزله در همه جهات معمولا فراهم نمی باشد. بنابراین میبایست مهم ترین عوامل تأثیر گذار در ریسک زلزله شناسایی شده و با در نظر گرفتن نحوه مشارکت و میزان اهمیت هریک در افزایشیا کاهش ریسک، تدابیر لازم جهت مدیریت بحران اتخاذ گردد. در تحقیق حاضر، برای مکانیابی پایگاههای امداد و نجات در بافت های شهری، مدلی جدید مبتنی بر ترکیب مؤلفه های خطر، آسیبپذیری و وضعیت ظرفیتهای موجود ارائه شده است. به این منظور شاخصی باعنوان شاخص نسبی ایمنی در برابر زلزلهRESI معریف شده است که از ترکیب وزنی مؤلفه های مرتبط برآورد میشود. در این روش، مؤلفه خطر از پارامترهای خطر زلزله و مخاطرات ثانویه و مؤلفه آسیبپذیری از پارامترهای آسیب پذ یری فیزیکی و صدمات جانی تشکیل شده است که هر دو این مؤلفه ها اثر کاهنده بر ایمنی دارند. همچنین مؤلفه وضعیت ظرفیت های موجود که اثری افزاینده بر میزان ایمنی دارد، بر اساس سه پارامتر فضاهای خدماتی، میزان آمادگی و توان برنام هر ز یی و مدیریت شهری موردسنجش قرار می گیرد

Keywords:

تهران , پایگاه های جستجو و نجات , آ ی س بپذیری , زلزله , مدیریت بحران