غزاله شاکری - دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
سیدعارف مؤمنی - دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
انسیه محمدخانی - دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
زینب رنجبرشیرازی - دانشجوی کارشناسی گروه علوم تغذیه، دانشکده علوم پزشکی واحد علوم و تحقیقات تهران دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

امروزه دست یابی به نوعی از ویتامین ها که میزان زیست دسترسی بالایی داشته باشند برای ما بسیار حائز اهمیت است. زیرا با افزایش زیست دسترسسی میتوان در عین دریافت کمتر شاهد کارآمدی بیشتری باشیم. جهت دست یابی به این منظور تاکنون در صنعت داروسازی از تکنولوژی ها و مواد افزودنی متعددی بهره گیری شده است. از سوی دیگر استفاده از نانو تکنولوژی تا حد زیادی می تواند ما را برای رسیدن به این مهم یاری نماید.از امولسیون های روغن در آب ، برای کپسوله کردن انواع مواد غذایی ، مولکول های حامل و ... به ویژه در ذرات بیولوژیکی فعال چربی دوست میتوان استفاده کرد. زیرا این امولسیون ها توانایی حمل سیستم های پایدار با زیست دسترسی خوراکی بالا را دارند.با توجه به مطالعات صورت گرفته بر روی 5 نوع امولسیون های روغن در آب میزان اسیدهای چرب آزاد انتشار یافته در طول هضم چربی ها به ترتیب زیر است:روغن های معدنی < روغن پرتقال < روغن ماهی = روغن ذرت < تری گلیسرید های با زنجیره متوسطاز طرف دیگر میزان زیست دسترسی ویتامین ها به ترتیب زیر در امولسیون های روغن در آب زیر کاهش یافته است : تری گلیسرید های با زنجیره متوسط < روغن های معدنی < روغن پرتقال < روغن ماهی = روغن ذرتاین نتایج حاکی از آنند که نوع روغن حامل تاثیر قابل توجهی بر روی هضم چربی ها و زیست دسترسی ویتامین ها دارد که این تفاوت را به قدرت انتشار فعال از قطرات چربی و میزان انحلال پذیری شان در میسل های مخلوط نسبت داده اند. همچنین در این نانو امولسیون ها، تری گلیسرید های طولانی زنجیر (روغن ذرت یا ماهی) در افزایش زیست دسترسی ویتامینی موثرترند.

نانو امولسیون ها، افزایش زیست دسترسی ویتامینی