بررسی ارتباط الگوی دریافت انرژی با اپی ژنتیک پیری

مقدمه: طی 50 سال گذشته جمعیت سالمندان جهان رشد قابل توجهی داشته است. این تغییر جمعیتی به طور همزمان با گذار تغذیه ای اتفاق می افتد. اختلالات در هموئوستازی سلولی وابسته به سن منجر به کاهش واکنش به استرس فیزیولوژیکی و اختلال کارکرد اندام ها می شود. مداخلات تغذیه ای می تواند به عنوان یک روش امیدبخش در مقابله با تغییرات اپی ژنتیک پیری باشد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط الگوی دریافت انرژی اپی ژنتیک پیری صورت گرفته است. پیری در نتیجه ی نقص در تمایز سلولی و مسیرهای تکاملی اتفاق می افتد که مرتبط با تغییرات ساختاری، عملکردی و بیوشیمیایی در سیستم عصبی است. محدودیت کالری، بسیاری از شاخص های فیزیولوژیکی از جمله شروع بیماری های وابسته به سن مانند: دیابت، سرطان، بیماری قلبی-عروقی، اختلالات عصبی و آتروفی مغز را به تأخیر می اندازد. هم چنین باعث اصلاح متابولیسم توسط بهبود سطوح انسولین سرم و کلسترول، التهاب و استرس اکسیداتیو می شود. یافته ها نشان می دهند سطوح آدیپونکتین تمایل به افزایش و سطوح TG تمایل به کاهش دارند. مهار مسیر انسولین/IGF-1 نیز به عنوان یکی از اثرگذارترین مداخلات منجر به افزایش طول عمر موجودات در نظر گرفته شده است. علاوه بر این، مقدار و ترکیبات رژیم غذایی می تواند به عنوان مکانیسم مهمی در درمان و پیشگیری برخی از بیماری ها باشد. در واقع ترکیبات خاص رژیم غذایی بطور مستقیم موجب فعالیت آنزیم های موثر بر تغییرات اپی ژنتیک می شود. عادت های غذایی نیز می تواند در ایجاد و حفظ الکوهای اپی ژنتیک توسط اصلاح متابولیکی، وضعیت داخل سلولی را تنظیم کند. محدودیت انرژی به عنوان تأثیرگذارترین میانجی تغییرات اپی ژنتیک بیان شده است. کاهش 40_20 درصد کالری دریافتی نشان دهنده افزایش گستره سلامت و طول عمر است که به عنوان یک هدف برای سلامت دراز مدت جوامع در نظر گرفته می شود. پیشنهاد می شود افراد بزرگسال، از رژیم محدودیت انرژی همراه با دریافت کامل و کافی مواد مغذی برای تأخیر در پیری و عوارض وابسته به آن پیروی کنند.

Keywords:

محدودیت انرژی , اپی ژنتیک , پیری