اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش اضطراب مادران کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم

وجود یک کودک دارای ناتوانی در خانواده باعث آسیب به سلامت روان شناختی اعضای خانواده به خصوص مادر می گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد درمانی بر کاهش اضطراب مادران کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، کلیه ی مادران مبتلا به اختلال اوتیسم شهر اصفهان بود. به منظور انجام این پژوهش، 24 مادر کودکان اتیسم به شیوه نمونه گیری تصادفی از بین مادران مراجعه کننده به مرکز درمان و توانبخشی مبتلا به اختلالات نافذ رشد (اوتیسم) اردیبهشت در اصفهان در بهار سال 92 انتخاب و با طرح آزمایشی پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه، به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند(12 مادر در گروه آزمایش و 12 مادر در گروه گواه). مداخلات مربوط به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر روی گروه آزمایش به شکل گروهی انجام گرفت. ابزارهای مورد استفاده در این تحقیق آزمون اضطراب کتل بود. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب مادران کودکان اتیسم در مرحله پس آزمون موثر نبوده است.با وجود اینکه پژوهش های مختلف نشان از اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر مقیاس های روان شناختی افراد مختلف داشته، این پژوهش نشان از عدم تاثیر این روش درمانی داشت. علت احتمالی عدم تاثیر این روش درمانی به این موضوع برمی گردد که نقش عوامل تاثیرگذار بر سلامت روان شناختی مادران اتیسم متنوع بوده و این درمان نتوانسته در بهبود آن به شکل موثری نقش بازی کند.

Keywords:

پذیرش و تعهد , اضطراب , اوتیسم