بررسی عملکرد انواع مختلف الیاف بر شکل پذیری بتن خود تراکم

بتن خود متراکم بتنی است با کارآیی و قابلیت شکل پذیری بالا و مقاومت در برابر جداشدگی دانه ها که بدون نیاز به لرزاند و به راحتی در میان فضای بین میلگردها تحت اثر وزن خود جریان می یابد.امروزه استفاده از بتن خود متراکم به علت داشتن ویژگی هایی مانند دوام و پایداری در سازه های بتن آرمه به طور چشمگیری افزایش یافته است. از طرفی با توجه به تردشکنی و عدم شکل پذیری ذاتی مصالح بتنی،در صورت استفاده از الیاف در بتن خود متراکم، خصوصیات رفتاری بتن بهتر شده و ضعف آن را در شکست فشاری ترو و ناگهانی بهبود بخشیده و مقاومت کششی آن را افزایش می دهد. لذا استفاده از بتونی که خصوصیت بتن خود متراکم الیافی را با هم داشته باشد،کمک شایانی به اجرای سازه های پیچیده می نماید. این مقاله بررسی تأثیر میزان الیاف و خواص مکانیکی و شکل پذیری بتن خود متراکم و تعیین در صد بهینه الیاف جهت دست یابی به حداکثر شکل پذیری می پردازد. در این تحقیق از سه نوع الیاف فلزی، شیشه ای و سنتتیک با 5 درصد مختلف استفاده گردیده و نتایج حاصل از آزمایش های رئولوژیکی شامل جریان اسلامپ، قیف V و جعبه L شکل وآزمایش های مکانیکی شامل مقاومت فشاری، کششی، خمشی و مدول الاستیسیته برای نمونه های ساخته شده در سن 28 روز ارائه گردیده است. نتایج نشان می دهد که استفاده از الیاف مذکور باعث افزایش مقاومت کششی،خمشی و فشاری و افزایش سطح منحنی تنش - کرنش شکل پذیری بتن خود متراکم می گردد.

Keywords:

بتن خود متراکم , الیاف فلزی , الیاف شیشه ای , الیاف سنتتیک , شکل پذیری