فریدون ویسی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته معماری از دانشگاه آزاد واحد سنندج
وریا اساسی - دکتری معماری و هیئت علمی دانشگاه بیجار

انسان همواره با محیط اطراف خود در رابطه و تعامل بوده است. محیطی که از عوامل و پدیده های طبیعی، عناصر انسان ساخت و محصول توسعه و رشد جوامع انسانی و کنش متقابل بین پدیده های طبیعی و انسان ساخت شکل گرفته است. در ایران با افزایش روزافزون جمعیت جامعه شهرنشینی روز به روز میزان ساخت مسکن های اجتماعی افزوده می شود که آنها را کمبود فضای سبز عمومی روبه رو کرده است. و این در حالی است که نیاز کاربران را برای گذراندن اوقات فراغت را افزایش داده است و وجود فضای سبز عمومی در این مجتمع ها ی مسکونی خود آثار اجتماعی و استفاده کنندگان واقع در این فضاها به به جای می گذارد. فضای سبز به عنوان بخش جان در محیط شهری و مسکونی مکمل بخش بی جان فضا است، یعنی ساختار فضای و کالبدی فضای اجتماعی می باشند که می تواند باعث آرامش روح و روان و ارتقای زندگی اجتماعی کاربران شود. بسته عظیمی از مطالعات نشان می دهد که فضاهای سبز باعث روابط اجتماعی در فضاهای عمومی و نیمه عمومی می شود و در این تحقیق بر آنیم تا تأثیر فضای سبز عمومی را در اجتماع پذیری و ارتقای زندگی اجتماعی کاربران در مجتمع مسکونی پاوان سنندج را مورد بررسی قرار دهیم.در این مقاله که بر اساس روش تحقیق مبتنی بر مطالعات نظری و میدانی و مصاحبه های حضوری با کاربران این مجتمع ها و گستره مطالعات از یک سو جنبه های نظری و مبانی طراحی و از طرف دیگر مطالعات میدانی و مقایسه دستاوردهای حاصل از مطالعات نظری با وضع موجود در ایران را شامل می شود.

فضای سبز عمومی،زندگی اجتماعی ،مجتمع مسکونی،ارتقاء روابط اجتماعی،اجتماعی پذیر