ابراهیم خلیل زاده وحیدی - استادیار دانشگاه رازی کرمانشاه،دانشکده فنی مهندسی
محمد مهدی روشنی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه دانشگاه رازی کرمانشاه

از سال 1970 دیوارهای برشی فولادی به عنوان سیستم اصلی مقاوم در برابر بارهای جانبی در ساختمان ها به کار رفتند. در ابتدا دیوارهای برشی فولادی تقویت شده در ژاپن و در سازه های نوساز به کار گرفته شد. این دیدارها در آمریکا جهت بهسازی لرزه ای ساختمان های موجود مورد استفاده قرار گرفت. در این مقاله با استفاده از نرم افزار اجزای محدود ABAQUS سعی شده الگوی بهینه این جهت قرارگیری سخت کننده ها در دیوار برشی از نقطه نظر افزایش سختی معرفی شود. به منظور دستیابی به این هدف 12 الگوی مختلف از نحوه قرارگیری سخت کننده ها در دیوار برشی فولادی مورد بررسی قرار گرفت. برای هر الگو 3 ضخامت 5 و 7 و 9 میلی متر برای سخت کننده ها انتخاب شد تا علاوه بر نحوه چیدمان سخت کننده ها، تاثیر ضخامت آنها نیز بر پاسخ دیوار برشی ارزیابی شود. نتایج به دست آمده از مقایسه نمودار بار - تغییر مکان نمونه های دارای سخت کننده کنترلی کنترلی فاقد سخت کننده نشان می دهد که استفاده از سخت کننده در دیوار برشی، موجب افزایش قابل ملاحظه سختی سیستم می شود. دراین میان الگویی که در آن سخت کننده ها به صورت ترکیبی هفت و هشت (VRV) در داخل دیوار برشی قرار می گیرند به عنوان مؤثرترین الگو جهت افزایش سختی دیوار برشی پیشنهاد شد.

دیوار برشی فولادی،سخت کننده ،نمودار بار-تغییر مکان،جذب انرژی،مقاومت نهایی