لیلا ریاحی - دانشگاه صنعتی امیرکبیر، گروه شیمی، تهران، ایران
سهیلا سلحشور کردستانی - دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی پزشکی، تهران، ایران
علیرضا امیری ابیانه - دانشگاه صنعتی امیرکبیر، دانشکده مهندسی نفت، تهران، ایران

به منظور ترمیم زخم ناشی از سوختگی تحقیقات بسیاری از جمله استفاده از داربست های زیستی به دلیل قابلیتدستیابی به ویژگی های مطلوب انجام شده است. به دلیل خواص زیستی مناسب کیتوسان و پلی وینیل الکل بر آن شدیم تاتاثیر داربست نانولیفی مخلوط این دو پلیمر را روی پوست آسیب دیده در شرایط In vivo بررسی کنیم. تعدادی موشنژاد NMRI به طور تصادفی در یک گروه کنترل و سه گروه تجربی (داربست کیتوسان و پلی وینیل الکل با نسبت های100/0، 80/20، 70/30) تقسیم گردید و پس از ایجاد یک زخم به قطر 1 سانتی متر ،داربست های نانوالیاف بدست آمده از فرایند الکتروریسی را به صورت زخم پوش در آورده و برروی محل سوختگی قرار داده، پس از 21 روز مراحل بافتشناسی مربوطه بر روی زخم صورت گرفت. کاهش معنی دار ضخامت قطر زخم در گروههای تجربی نسبت به گروه کنترل(p<0/001) دیده شد. نتایج پاتولوژی نشان دهنده اثربخشی بسیار مناسب داربست های نانولیفی ترکیبی کیتوسان/ پلیوینیل الکل نسبت به گروه کنترل است.

کیتوسان، پلی وینیل الکل، الکتروریسی، داربست های نانولیفی، ترمیم زخم