منا افراسیابی - دکترای جغرافیا و برنامه ریزی، مدرس دانشکده هنر،گروه معماری، موسسه آموزش عالی اشراق، بجنورد، ایران
آرش صدری - کارشناسی ارشد معماری، مربی،گروه هنر و معماری، دانشگاه پیام نور، جمهوری اسلامی ایران
فرزانه نشیبی - دانشجوی کارشناسی مهندسی شهرسازی، گروه هنر و معماری، دانشگاه پیام نور بجنورد، ایران

اغلب مناطق حاشیه از خدمات عمومی نظیر فضاهای آموزشی، بهداشتی و درمانی، فرهنگی و... محروم هستند فضاهای عمومیکوچه های تنگ، باریک، طولانی و تاریک تعریف شده و در مواقع ضروری امدادرسانی را دچار مشکل می سازد و باعث تشدید بروزجرم می شود. گتتردگی حاشیه نشینی در شهرها، چهره بتیار زشت به سیمای شهر داده و موجب شده که بخش هایی از شهرها به صورت روستای بزرگ خودنمائی نماید. طبیعی است افزایش لجام گسیخته جمعیت شهرنشینی و وجرود حاشیه نشینی باعث افزایش رویکرد به مادی گرایی، کجروی، بی عاطفگی و بروز بزهکاری می گردد و از آنجا که در حاشیه شهرها افراد شناختی از یکدیگر نداشته و در نتیجه کنترل و نظارت اجتماعی بر عملکرد آن ها از میان رفته است موجب شکل گیری نابهنجاری می شود. بدین ترتیب حاشیه نشینی بعنوان یک بتتر ارتکاب جرم، مجرمان را به سمت خود جذب می کند. حاشیه نشینی با جرم را ب ره مستقیم و نزدیک دارد. تنوع، تجمل و اختلاف فاحش و گسترده طبقات اجتماعی ساکن شهر، گرانی و سنگینی هزینه های جاری زندگی موجب می شود تا مهاجران غیر متخصص که درآمد آنان کفاف مخارج شان را نمی دهد، به منظور برآوردن نیازهای خود دست به هرکار غیرقانونی بزنند و به دلیل بافت نامناسب و محیط طراحی نشده محیط ناامن بوجود می آید که خرود باعث جذب افراد مجرم میشود. در چنین مناطقی به لحاظ از بین رفتن ارزش های انسانی، کجروی هرای اجتمراعی سریعا رشد می کند واعمالی چون دزدی، اعتیاد، قاچاق، فحشا و نظایر آن گسترش می یابد. تحقیقات نشان داده است که زندگی حاشیه نشینی با افزایش جرم زایی راب ه متتقیم و نزدیکی دارد و گاهی این راب ه دو سویه استی یعنی حاشیه نشینی و جرم علت و پیامد یکدیگرند

جرم ، حاشیه نشینی، فضاهای نامناسب، مناطق شهری