خسرو افضیان - دکتری معماری، استاد دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد.
مجید راوری - دانشجو کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد.
عقیل فتحی - دانشجو کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد.

در دهه اخیر، آپارتمان نشینی و سکونت جمعی، بخصوص در کلان شهرها، بصورت امری متداول دیده می شود و در توسعه شهرها، با افزایش بهای زمین و مسائل خاص شهری، گریزی از زندگی در ارتفاع نیست. زندگی در ارتفاع باعث افزایش اثرات منفی در سلامت اجتماعی و فردی در خانواده ها می شود، از این رو نیاز به تجدید نظر در این وادی می باشد. از مهمترین عواملی که می تواند در کاهش این اثرات نقش اساسی ایفا کند،فضاهای باز و نیمه باز عمودی در مجتمع های مسکونی می باشد که اگر از طراحی مناسب برخوردار باشد، می تواند به سلامت ساکنین منجر گردد. امروزه، کیفیت و جذابیت عرصه های عمومی شهری به یکی از مهمترین خواسته های شهروندان و معیارهای سنجش کیفیت و سرزندگی شهرها مبدل گردیده است. در این میان، محدوده های پیاده به دلیل ویژگی های خود در ایجاد تعاملات اجتماعی به عنوان پهنه هایی چند عملکردیکه طیف متنوعی از فعالیت ها را در بر می گیرند، از نقش اساسی برخوردارند. این پژوهش وجود فضاهای باز و نیمه باز عمودی در ارتفاع را در مجتمع های مسکونی و آپارتمان ها امری لازم ضروری می داند. نتایج بدست آمده نشان می دهد بهره گیری از تراس، بام سبز، پیاده رو در ارتفاع و فضاهای سبز بر فعالیت هایی نظیر؛ تعاملات اجتماعی ساکنین، بازی و تفریح کودکان تاثیر به سزایی دارد و استفاده بیشتر از این فضاها به عنوانراهکار پیشنهاد می گردد که در نهایت موجب بهبود سطح سلامت فردی و اجتماعی ساکنین می شود

ارتفاع، مجتمع مسکونی، تعاملات اجتماعی، فضاهای باز و نیمه باز عمودی