حجت صالحی - کارشناس ارشد مهندسی مخابرات ICT

پیشرفت در تکنولوژی ارتباطات و نیاز به ارائه سرویس های پیشرفته ارتباطی، اشتهای سیری ناپذیری به ظرفیت انتقال بیشتر و در نتیجه نرخ بیت بالاتر دارد، بنابراین اولین چالش پیش روی صنعت مخابرات، افزایش روز افزون تقاضا برای سرعت های بالاتر می باشد از طرف دیگر تکنولوژی های گوناگونی نیز وجود دارد که برای عملیاتی کردن و استفاده از انواع شبکه به کار می روند. بنابراین برای رسیدن به نرخ بیت حداکثری و همچنین فراهم کردن سرویس های چندگانه روی یک شبکه، باید تدبیری اندیشید. روش ادغام سیگنال براساس تقسیم فشرده طول موج (DWDM)، فناوری جدیدی است که قادر است با استفاده از ادوات نوری چندین طول موج مدوله شده مجزای نور را در یک فیبر واحد را ارسال کند و نرخ انتقال داده را به حدی برساند که قبلاً امکان پذیر نبود. این فناوری از یک طرف، قابلیت انتقال ترافیک مجتمعی تا چندین ترابیت در هر ثانیه را از طریق یک فیبر دارد و از طرف دیگر از آنجایی که در هر فیبر، تعدادی کانال ارتباطی ( معادل با هر طول موج ) وجود دارد، هر کانال می تواند نوع خاصی از ترافیک ( مثلاً ترافیک ATM در یک کانال، صوت و اینترنت در کانال های دیگر و غیره ) را حمل کند. در این مقاله، مبانی نتقال ترافیک توسط تکنولوژی DWDM مورد بررسی قرار می گیرد.

نرخ بیت، TDM، پاشندگی، مالتی پلکسر، OADM