ارزیابی اثرات توسعه میان افزا در زیست پذیری اجتماعات محلی

توسعه پایدار شهری زمانی اتفاق خواهد افتاد که به تمامی اجزای تشکیل دهنده در ارتباط سیستمی رابطه و رفتارهای هماهنگ و متعادلی داشته باشند. از آنجا که بیشتر شهرها، در ابعاد توسعه درونی و و افزایش قلمرو فضایی(توسعه پیرامونی) از یک نظام برنامه ریزی شده کمتر تبعیت می کنند، لذا برخی از توان ها و قابلیت هایی که می توانند در روند توسعه شهری تأثیر مثبت داشته باشند به خوبی شناسایی نمی گردند و در اغلب موارد به عنوان مساله رشد کالبدی شهری قلمداد می شوند. در این میان می توان به بافت های فرسوده درون بخش های قدیمی و میانی شهرها اشاره نمود که به دلیل شرایط خاص اقتصادی، اجتماعی و کالبدی خود، موجبات فرسودگی و شکاف عمیق با سایر بخش های شهری را پدید آورده است. این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از مدل AHP و نرم افزار Expert Choice در راستای دست یابی به اهدافی مانند شناسایی معیارها و زیرمعیارهای توسعه درونی در راستای زیست پذیری اجتماعات محلی و همچنین ارائه راهبردها و راهکارهای مناسب برای اثر گذاری بیشتر توسعه درونی در زیست پذیری اجتماعات انسانی تهیه شده است. نتایج نشان داده است که زیر معیار دستیابی به ترکیب متنوع کاربری ها در مرکز محله به عنوان با اهمیت ترین معیار در زیست پذیری اجتماعات انسانی از طریق توسعه درونی شناخته شده است.

Keywords:

توسعه میان افزا , بافت فرسوده , زیست پذیری , تحلیل سلسله مراتبی (AHP)