نیما حمیدی - محقق و مشاور شهرداری
جعفر پرچ

هدف این مقاله بررسی نقش سرمایه اجتماعی بر حفظ محیط زیست و ارتقای خدمات شهری در ایران از دهه 06 تاکنون میباشد. در این راستا، سرمایه اجتماعی مجموعهای از هنجارهای اجتماعی است که از طریق ارتباط متقابل شهروندان بامجموعه مدیریت شهری ایجاد میشود. بر این اساس، مدیریت شهری باید سلامت اجتماعی، روانی، جسمی و... شهروندان را تأمین نماید. چنین فعالیتی باعث افزایش احساس مسئولیت وجدان شهروندان برای حفظ محیط زیست و ارتقا کیفیت خدماتشهری و نهایتا جلب رضایت شهروندان میگردد. ارتباط سرمایه اجتماعی با صیانت همه جانبه شهروندان از محیط زیست ازطریق عواملی چون اعتماد و تعامل متقابل، افزایش روح جمعی نسبت به آینده و مشارکت و همبستگی و پایبندی به قواعد و هنجارهای اخلاقی شکل میگیرد. در ایران به دلیل سیاست زدگی و سوء مدیریت مدیران و تاکید زیاد بر سرمایههایاقتصادی و انسانی در بعد از انقلاب اسلامی، این هدف به دست نیامده است. این مقاله با روش کیفی و نظری و ابتنا بر دادههای به دست آمده از مقالات علمی –پژوهشی، کتب و مجلات به توصیف و تحلیل اطلاعات و نظریهپردازی اقدام میکند. یافتهها نشان داد که بین سرمایه اجتماعی و حفظ محیط زیست و خدمات شهری رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. کاهش سرمایه اجتماعی و سوء مدیریت شهری در ارائه خدمات متناسب و با کیفیت بالای شهری باعث کاهش حس صیانت و تعهد درونی نسبت به حفظ محیط زیست میشود

سرمایه اجتماعی، محیط زیست، خدمات شهری، مدیریت شهری، اخلاق