مطالعه کیفی پیرامون شناسایی مولفه های دانش آفرینی فردی درنظام آموزش عالی

درچنددهه اخیر تحولات شگرفی درعرصه علوم انسانی پدیدآمدها ست و کاستیهای پارادایم سنتی اثبات گرایی درتوضیح پدیده هایی نظیر انگیزش منابع انسانی و مدیریت دانش ثابت شد درنتیجه پارادایم پدیدارشناسی جهت مرتفع شدن کاستیهای موجود پدید آمد و به انسان به عنوان موجودی دارای قدرت اندیشه و انتخاب و اساس ثروت واقعی یک سازمان نگریسته شد امروزه ازدغدغه های مهم نظام های آموزشی موفق جهان گرداوری سرمایه انسانی فرهیخته و خردورزی است که قادر به ایجاد تحول درسازمانی که به آن متعلقند باشند لذا هدف ازاین پژوهش شناسایی مولفه های دانش افرینی فردی درنظرام اموزش عالی با استفاده ازیک مطالعه کیفی برروی اعضای هیئت علی می باشد بدین منظور ازروش تحقیق کیفی تحلیل تم استفاده شد جامعه اماری دراین پژوهش شامل پانزده نفر اعضای هیئت علمی استان مازندران است که درحوزه مطالعات مراکز شد اموزش عالی انتقال فناوری و تجاری سازی مطرح بوده و ازسوابق اجرایی درسطوح کلان تصمیم گیری برخورداربوده و به اصطلاح خبرگان آگاه نام دارند که دارای چندین سال تجربه تدریس درموسسات آموزشی مختلف بوده و پژوهش هایی درقالب ارایه مقالات درکنفرانسهای داخلی و خارجی تالیف و ترجمه کتاب انجام داده و چندین مقاله علمی و پژوهشی داشته اند

Keywords:

دانش , دانش آفرینی فردی , سازمان دانش , آموزش عالی