حمید حیدری مکرر - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه زابل
زهرا بزی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای و برنامه ریزی روستایی دانشگاه زابل

قومیت در بردارنده ساختی اجتماعی است که براساس ویزگی هایی مانند حس مشترک در عضویت گروه ، ارزش ها، الگوهای رفتاری، زبان، منافع سیاسی و اقتصادی، تاریخ و پایخ جغرافیایی اجدادی، مردم را به گروه های اجتماعی کوچکتر تقسیم می کند. از نظر هوروویتس، قومیت ادراک هویت قومی است. بر پایه وجوهی از فرهنگ یعنی، مذاهب و آداب و رسوم هویت قومی شکل می گیرد. هویت قومی، جنبه ای از فرهنگ پذیری است که براحساس ذهنی تعلق به یک گروه یا فرهنگ متمرکز است، شایان ذکر است که زمانی که از تنوع قومی صحبت به میان می آید، خود به خود توجه معطوف به گروه قومی با ویژگی های مذکور، معطوف می شود. اما همانگونه که از تعریف گروه قومی بر می آید، گره قومی ماهیتی منسجم و یکدست دارد. بنابراین، تنوع در درون گره علی الاصول معنا نمی یابد. بنابراین تنوع قومی ناظر بر وضعیتی است که گروه های قومی مختلف هر کدام با هویت خاص خود ریشه در تجربیات، منافع، خودآگاهی ها و تبار مشترکشان دارد که درون یک اجتماع بزرگتر قرار گیرند. بر این مبنا، تنوع قومی ناظر بر اجتماعی است مرکب از اقوام مختلف با هویت های مختلف. چنین اجتماعی می تواند در درون هریک از محلات تجمع انسانها ز جمله روستا، شهر، کشور، سازمان، شرکت، حزب و گروه پدیدار شد. هدف از این پژوهش تاثیر قومیت را برامنیت اجتماعی و ملی مورد بررسی قرار داده است. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است و از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است.

قومیت، زبان، هویت قومی، ایران