حمیدرضا باقری - دانشجوی دکترای مهندسی شیمی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، دانشکده فنی و مهندسی، بخش مهندسی شیمی
حسین کمانداری - دانشجوی دکترای مهندسی شیمی، دانشگاه سیستان و بلوچستان
حسن هاشمیپور رفسنجانی - استاد مهندسی شیمی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، دانشکده فنی و مهندسی، بخش مهندسی شیمی

استفاده از نانوذرات در صنایع مختلف بدلیل خصوصیات منحصربفرد این مواد و همچنین رشد روزافزون تکنولوژی، در حال گسترش است. در بسیاری از فرآیندهای شیمیایی باید محصول جامد یا ماده اولیه دارای توزیع اندازه باریک و مناسبی باشد. روشهای متداول کاهش اندازه مانند خرد کردن، آسیاب کردن و خشک کردن دارای مشکلات متعددی مانند مصرف بالای انرژی، باقی ماندن حلال در ترکیب و تجزیه حرارتی و شیمیایی محصول میباشند. روشهای مختلفی برای سنتز نانوساختارها پیشنهاد شده است. ازاین میان آنها سیالات فوق بحرانی، بدلیل سازگاری با محیط زیست و سنتز نانوذرات با توزیع یکنواخت اندازه ذرات، نسبت به روشهای متداول سنتز نانوذرات بیشتر مورد توجه قرار گرفتهاند. سیالات فوق بحرانی یکی از مواردی هستند که به عنوان واسطه جهت تولید نانومواد بر مبنای رویکرد پایین به بالا پیشنهاد گردیدهاند. این فرآیندها با استفاده از خصوصیات ویژه سیالات فوق بحرانی، عموماً فرآیندهایی انعطاف پذیر، ساده و دارای مضرات زیست محیطی کمتر نسبت به سایر فرآیندها هستند و محصول آنها نیزنانوموادی با خصوصیات بالقوه بهتر می باشد. فوق بحرانی حالتی از ماده است که دما و فشار بالاتر از دما و فشار بحرانی است. سیالات در این محدوده دما و فشار دارای خواص منحصربفردی از جمله دانسیته بالا (مانند مایعات) و نفوذپذیری بالا (مانند گازها) هستند. در این تحقیق روشهای مختلف سنتز نانوذرات با استفاده از سیالات فوق بحرانی مورد بررسی قرار گرفته و با روشهای متداول سنتز نانوساختارها مقایسه شده است.

نانو ذرات، سیالات فوق بحرانی، نانوتکنولوژی، دیاکسید کربن، سنتز