بهناز منتظر - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و هنر، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
صفا خلیفه - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و هنر، واحد علوم و تحقیقات تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

افزایش آلودگی محیط زیست و معضلات زیست محیطی موجود، به دلیل استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی، در دهه های جدید توجه همگان را به سمت طراحی های پایدار، همسو با اقلیم و البته بهره گیری از انرژی های تجدید پذیر معطوف کرده است. در معماری کهن ایران، با توجه به پهنه بندی اقلیمی متفاوت آن، شاهد بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیری چون آب، باد و خورشید در طراحی ساختمان ها جهت تامین انرژی های سرمایشی و گرمایشی به طور طبیعی بوده ایم. یکی از انرژی هایتجدید پذیری که در گذشته توسط عنصر کالبدی و اقلیمی بادگیر در مناطق گرم، گرم و مرطوب و کویری ایران جهت ایجاد سیستم سرمایشی ایستا و تهویه مطبوع مورد استفاده قرار گرفته، باد است. که امروزه با پیشرفت تکنولوژی، این انرژی در قالب های نوینی چون توربین های بادی در بناها (عموما ساختمان های بلند) و در مسیرهای باد (محوطه های آزاد) نمود یافته است که هر دو عنصر (قدیم: بادگیر و جدید: توربین) در پی بهره گیری از این منبع تجدیدپذیر، طبیعی و پاک می باشند و همچنین در راستای طبیعت قدم برمی دارند. این مقاله، به بررسی عناصر کالبدی و پایداری که از گذشته تاکنون به واسطه انرژی تجدید پذیر پاک باد، مورد استفاده قرار گرفته اند، با روش توصیفی تحلیلی و طی مطالاعات کتابخانه ای پرداخته است. به – معرفی بادگیر به عنوان یکی از دستاوردهای معماری سنتی که بر پایه اقلیم بنا شده و بدون بهره گیریاز انرژی الکتریکی، تهویه مطبوع و خنکی را برای ابنیه مختلف فراهم کرده، و از طرفی توربین بادی که نسل جدیدی از همین عناصر پایدار می باشد، پرداخته است که آن نیز از انرژی باد جهت تامین مصارف مختلف انرژی بهره می گیرد.

انرژی تجدید پذیر، انرژی باد، بادگیر، توربین