برنامه ریزی استراتزیک جهت ارتقای کیفیت زندگی با رویکرد اجتماعی عملکردی در شهر اصفهان

در واقع رشد شهری در قرن بیستم سم جمعیت شهرنشین را به شدت افزایش داد اگرچه شهر و شهرنشینی خود یکی از مهمترین شاخصه های رفاه و توسع اجتماعی محسوب می شود رشد شتابان آن می تواند سرانه برخورداری از امکانات اجتماعی از کاهش دهد واز این طریق پیامدهای آن به صورت کاهش سطح کیفیت زندگی در ابعاد اجتماعی و عملکردی در عرصه های مختلف زندگی شهری نمایان می شود که عدم دخالت مناسب و برنامه ریزی شده و همچنین دخالتهای ناکارامد و تصممی گیریهای بدون پشتوانه کافی اجرایی و مالی در شهر اصفهان و به خصوص در محلات منطقه شش نه تنها باعث مردگی و ناکارامدی فضاهای زندگی شهری در ساعات و روزهای غیر معمولی گشته، بلکه کاهش کیفیت محیط اجتماعی، افزایش روند تخریب فیریکی بهم خوردن تعادل میان رفاه اجتماعی و کارایی اقتصادی به نفع کارایی اقتصادی عدم رضایت ساکنین از وضع موجود و به طور کلی کاهش کیفیت زندگی شهری را از ابعاد مختلف اجتماعی و عملکردی بدنبال داشته است و منطقه شش شهر اصفهان را که قلب تپنده و موتور محرکه اصفهان به لحاظ مولفه های اجتماعی عملکردی دچار نارسایی واختلال کرده است . هدف اصل این پژوهش پی بردن به میازن موجودیت و رضایتمندی ساکنین منطقه شش اصفهان از کیفیت زندگی شهری از بعد اجتماعی و عملکردی است |ژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوعکاربردی و به لحاظ ماهیت و روش از نوع توصیفی تحلیل است این پژوهش که براساس مدل ترکیبی تحلیل استراتژیک SWOT و مدل برامه ریزی استراتژیک QSPM صورت گرفته به بررسی یافته ای مطالعات کتابخانه ای و نتایج یک بررسی میدان از طریق توزیع پرسشنامه بین کارشناان پرداخه است نتایج این پژوه شنشان می دهد که سطح کیفیت زندگی در اصفهان از نظر ساکنین رضایت بخش نبوده که با استفاده از چهار دسته راهبردی تهاجمی محافظه کارانه رقابتی و تدافعی و اولویتع بندی هرکی از آنها میتوان کیفت یندزگی را در شهر اصفهان از بعد اجتماعی عملکردی ارتقا بخشید.

Keywords:

برنامه ریزی استراتژیک , کیفیت زندگی شهری , ماتریس SWOT , ماتریس QSPM