غلامحسین ناصری - عضو هئیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان

اصطلاح توسعه پایدار در اوایل سال های دهه 1970 بکار رفت و بعد از کنفرانس ریو در سال 1992 و متعاقباً در سال 2001 در حوزه محیط زیست تأکید فراوان شد. ساختمان و ساختمان سازی و شهر سازی هم در رسیدن به توسعه پایدار سهم بسزایی دارد که در این راستا ضرورت استفاده از انرژی های تجدید پذیر مثل انرژی باد، زیست توده، برق آبی، زمین گرمایی، هیدروژن و انرژی خورشیدی را می توان دید وبجای انرژی های فسیلی در جهت رسیدن به آسایش حرارتی در ساختمان استفاده کرد، استفاده از اینگونه انرژی ها نه تنها به محیط زیست آسیب نمی رساند بلکه قابل بازیافت و در دسترس و همساز با اقلیم منطقه می باشد. در این پژوهش سعی شده است ضمن معرفی این انرژی ها، ضرورت بررسی این عوامل را در محیط شهری و ساختمان مورد بررسی قرار دهد و پیشنهادهایی را نیز مطرح کند. روش تحقیق از نوع کیفی و با استفاده از اسناد کتابخانه ای و تحقیقاتی می باشد که با انتخاب روش استدلال منطقی مورد تحلیل قرار گرفته و نتیجه گیری می شود.

توسعه پایدار-آسایش نسبی- انرژی های تجدید پذیر- محیط زیست