ابوذر دهداری - دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره دانشگاه بین المللی امام رضا (ع)
نازنین آهنگری - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی،انستیتو روانپزشکی ایران

زبان را ابزاری برای اندیشیدن تعریف کرده اند و حتی گروهی گفته اند که زبان خود اندیشه است. یک انسان اگر بخواهد زبان داشته باشد باید شبکه ای از مفاهیم را در ذهن داشته باشد. البته زبان را می توان از جهات مختلف مورد شناسایی قرار داد و از جمله مهم ترین آنها دیدگاه اجتماعی به زبان است که آن را وسیله ارتباط افراد و اجزای اجتماع بشری باهم معرفی می کند که در تکامل اجتماعی انسان نقشی بی بدیل دارد.(باطنی، 1369 ) و دیگری دیدگاه روانشناسانه است که چنانکه ذکر شد زبان را ابزار اندیشه و تفکر انسان معرفی کرده است. سوالهایی که همچنان در مورد این دو یعنی زبا و تفکر یا زبان و ذهن مطرح است، این است که آیا این دو از هم تفکیک پذیرند؟ آیا یکی در درون دیگری قرار دارد؟ آیا منبعث از یکدیگر هستند؟ و رابطه آنها چگونه است؟ همچنین ازنگاه قرآن که کاتالوگ انسان وسرنوشت اوست این رابطه چگونه ترسیم گشته وچه جایگاهی برتی زبتن وتفکر در نظر گرفته شده است؟نگارنده این مقاله درصدد است در چارچوب برخی حوزه های علوم شناختی غرب از قبیل زبان شناسی، زبان شناسی حوزه ای، روانشناسی زبان و همچنین دیدگاه قرآن و روایات به بحث درباره تفکر و زبان بپردازد

زبان ، تفکر ، روانشناسی غرب ، قرآن