عطاء الله هرندی - کاندیدای دکتری مدیریت استراتژیک، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
مینا بابائی - کارشناس ارشد مدیریت اجرائی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

شراکت های استراتژیک، استراتژی های مشارکتی در شرکت هایی که برخی منابع خود را جهت ایجاد مزیت رقابتی با یکدیگر ترکیب کرده اند، هستند، که شکل اولیه استراتژی های مشارکتی می باشند. شراکت های استراتژیک منبع مهم منابع فیزیکی، یادگیری و مزیت رقابتی هستند. شراکت های استراتژیک را می توان همکاری بین دویاچند شرکت را با اهداف مشخص و معین برای ارتقای موقعیت تجاری در بازار، به وسیله منابع مشترک تعریف کرد. همکاری نزدیک و تعهد مداوم باعث تحکیم شراکت های استراتژیک و ایجاد وضعیت برد- برد برای شرکای شراکت می شود. شرکت های معدودی دارای تمامی منابع مورد نیاز برای رقابت مؤثر در محیط های پویای کنونی هستند. بنابراین شرکت ها بدنبال دستیابی به منابع ضروریت توسط این شراکت ها هستند. پژوهش های صورت گرفته در این زمینه در چند دهه گذشته، نشان داده است که شراکت استراتژیک رقابت پویا را بطور چشمگیری، تغییر شکل داده است. این مقاله یک چشم انداز مهم و مفید در رابطه با شراکت استراتژیک، رویکردها، نمونه ها، مدلها و سایر ابزارها که برای توسعه درک عمیق تری از چگونگی دست یافتن به مزیت رقابتی حاصل از شراکت استراتژیک مورد بحث قرار گرفته است، فراهم می کند. در این مقاله یک چشم انداز مهم و مفید در رابطه با شراکت استراتژیک، رویکردهاف نمونه ها، مدل ها و سایر ابزارها که برای توسعه درک عمیق تری از چگونگی دست یافتن به مزیت رقابتی حاصل از شراکت استراتژیک مورد بحث قرار گرفته است، فراهم می کند. در این مقاله برای شناسائی اینکه چه چیزی موفقیت رقابتی یک شرکت را بعنوان بخشی از مجموعه شراکت های استراتژیک تعیین می کند، و چگونگی تأثیر گسترش شراکت بر رقابت پویا، تلاش شده است.

شراکت استراتژیک، مزیت رقابتی، سرمایه گذاری مشترک، ادغام، تملیک