علی محمد عبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد نطنز
محمدرضا بمانیان - دکتری معماری و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس تهران

رشد شتابان توسعه شهری و حضور گسترده صنعت و ماشین در معماری معاصر باعث تغییرات بنیادین در شکل و ساختار زیست بوم انسانها نموده است که در موارد گسترده ای باعث آسیب های جدی به منابع زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی شده است. طرح معماری پایدار در جهت تامین نیازهای امروز بدون آسیب زدن به منابع فردا صورت گرفته است و شامل مولفه هایی چون پایداری اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی میباشد. در این نوشتار با عطف توجه به وجه اجتماعی پایداری ابتدا به بررسی و شرح جامعه پذیری یا اجتماع پذیری به عنوان فرایندی که انسان را برای حیات جمعی و فراگیری مناسبات زیست اجتماعی آماده میکند پرداخته و به بررسی عناصر اساسی جامعه پذیری شامل مهرورزی عاطفی، زبان و کنش متقابل انسانی (تعامل اجتماعی) پرداخته است که از این عناصر کنش متقابل اجتماعی دارای نقشی پررنگ در شکل گیری روابط اجتماعی و در نهایت جامعه پذیری اشخاص می باشد. سپس با معرفی فضای معماری به عنوان نوعی نهاد اجتماع پذیر، تعریفی از فضای معماری اجتماع پذیر به منزله مشخصه ای که زمینه تعامل و کنش متقابل اجتماعی را در طراحی فضاهای معماری فراهم می نماید ارائه گشته است. در ادامه به شرح چگونگی تاثیر فضای معماری بر اجتماع پذیری اشخاص پرداخته و ضمن اشاره به دستاوردهای اجتماعی آن با کندوکاو در وجه اجتماعی معماری پایدار سهم اجتماع پذیری معماری در ایجاد پیوندهای پایدار اجتماعی و خلق معماری پایدار بیان گشته است.

معماری پایدار، جامعه پذیری، اجتماع پذیری، تعامل اجتماعی، پایداری اجتماعی