بازشناسی هویت معماری و شهرسازی در تداعی پویایی حضور و بروز تعاملات اجتماعی ( با نگاهی بر میدان)

در چند دهه گذشته معماری و شهرسازی ایران به دلیل عواملی مانند گسترش کالبد شهری، رشد شتابان شهرنشینی و دستخوش تعییراتی شده، به این سبب حس تعلق شهروند به شهر و میراث تاریخی آنرا کاهش داده ست.هسته تاریخی شهرها بواسطه کیفیتهای جاودانه برخاسته از سرمایه های اجتماعی و فرهنگی، تاریخچه، نوع خاص معماری و... دربردارنده حس مکان خاص تاریخی اند.امروزه میدانهای شهری یعنی حذف حضور مردم که با ظهور سرسام آور خودروها و همچنین نابسامانی و ناهماهنگی کالبد پیرامونی ایفای نقش میکند، برخی مراکز شهری در عین بهرمندی از ظرفیت های فضایی، شهری، تاریخی و عناصر ارزشمند معماری جدای از این امر نمی باشد. از این رو به بازشناسی هویت و ارزش های معماری در ارتقای کیفیت مرکز شهری به عنوان قطب باارزش تاریخی و فرهنگی و قلب شهر و اهمیت میدان به عنوان عنصر هویت بخش تاکید شده است. روش پژوهش حاضر از نوع مروری تحلیلی و توصیفی که به بررسی مفاهیم و ویژگیهای معماری و فضای شهری ،کیفیت های ساختاری، کالبدی و عناصر شاخص و شکل دهنده میدان و نیز ضرورت ایجاد فضایی جمعی و راهکارهای طراحی می پردازد. در نهایت به دنبال احیای جریان حضور و ضرورت وجود میدان با نگاهی به ارزش های پایدار تاریخ معماری و این حوزه مرکزی شهر به عنوان یکی از غنی ترین عرصه های عمومی که از هویت شاخص و پتانسیل های فرهنگی بسیاری برخوردار بوده، میباشد. مراکز شهری نه تنها به عنوان ظرفیت تجاری، محل رشد اقتصادی شهرها تلقی میشوند بلکه بخشی هویت مند از فضای شهری پویا را دربردارند، که این ارزش ها، هویت و پتانسیل های تاریخی، اجتماعی جهت جذب مردم میتواند محرک توسعه شهری برپایه پایداری همه جانبه باشد. دست یاقتن به راه حلی نو در طراحی کالبد شهری معاصر در هماهنگی با میراث ارزشمند برجای مانده باید ترکیبی از هویت فاخر و کارکرد زندگی امروزین باشد.

Keywords:

بازشناسی , هویت معماری و شهرسازی , حضور , تعاملات اجتماعی , میدان