سکینه صنوبرلیماکشی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی- مازندران رامسر
لیدا سلیمان زاده - کارشناسی ارشد پژوهشگری علوم اجتماعی – مازندران – رامسر
لیلا سلیمان زاده - کارشناسی ارشد ادبیات فارسی – اردبیل –کوثر

گردشگری به عنوان پدیده ای نوین انقلابی که امواج آن در اقصی نقاط جهان اثر گذار خواهد بود از ابعاد مختلف اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی و ... قابل بحث و بررسی است. مقاله ی حاضر با هدف بررسی نقش توسعه ی گردشگری در توسعه یپایدار، احکام ارزشی حاکم بر مناسبات انسان با گیاهان، حیوانات، جنگل ها و آب و ... تحت عنوان اخلاق زیست محیطی را بررسی نموده و نقش توسعه ی گردشگری را در توسعه ی پایدار نمایان نموده است.گردشگری در صورتی که هزینه ی گروه ها وموجودات زنده و غیر زنده باشد نمی تواد به توسعه منجر شود چرا که تمام حیاط روی زمین یک سیستم بزرگ همبسته است و همه ی اجزای آن به هم وایسته اند و بر یکدیگر تاثیر گذارند. توسعه ی گردشگری از طریق تعهد به اصول پایداری و با تاکید بر ارزش ذاتی محیط می تواند در جهت شکل گیری انسان براساس ویژگی انسان کامل برآید و وی را از وضعیت موجود به وضعیتمطلوب و کمال برساند و نه تنها رشد و توسعه ی کیفیت زندگی فرد را موجب شود بلکه بر کیفیت محیط زیست اعم از گیاهان ،حیوانات ، جنگل ها و آب ها نیز تاثیر بگذارد و در این صورت است که گردشگری با تعهد به حفظ محیط زیست و رعایت ارزش های اخلاقی و حاکم بر مناسبات افراد با حیوانات، آب ها و جنگل ها و ... از جمله آلوده نکردن محیط زیست و استفاده ی درستاز منابع آبی و آب ها و شکار نکردن حیوانات و قطع نکردن درختان و ... و در یک کلام احترام به سایر موجودات زنده و غیر زنده و آسیب نرساندن به آن ها و حفظ محیط زیست، علاوه بر رشد کمی، رشد کیفی را نیز موجب شوند که این امر با توسعه ی پایدار هم سویی و سازگاری دارد و پایداری زیست محیطی به عنوان اخلاق زیست محیطی بدون شک به توسعه ی پایدار منجر می شود که هم منافع نسل فعلی و هم نسل آینده را مدنظر قرار می دهد بدون این که به محیط اطراف و به دیگر موجودات زنده و غیر زنده آسیب برساند.

توسعه، گردشگری، توسعه ی پایدار، اخلاق، اخلاق زیست محیطی