بررسی نقش دانش بومی در زمینه حفاظت و اصلاح مراتع مطالعه موردی : مراتع توچال و سیاه چشمه استان تهران

در ایران مراتع با 86/1 میلیون هکتار وسعت، 44 درصد عرصه حیاتی کشور را تشکیل میدهد و نقش اساسی در توسعه پایداردارند. تحقیق حاضر در بخشی از مراتع قشلاقی شهرستان پاکدشت در استان تهران موسوم به مرتع توچالو مراتع سیاه چشمه انجامگرفته است . که مراتع توچال بر اساس دانش بومی و مراتع سیاه چشمه بر اساس دانش نوین مدیرت می شوند . تحقیق حاضر تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است: زیرا رابطه بین متغیرها را بر اساس هدف تحقیق تحلیل میکند و میزان تأثیر دانش بومی بر متغیر وابسته )مدیریت پایدار مراتع( تعیین میشود. جامعه آماری پژوهش حاضر را بهرهبرداران مراتع توچال شهرستان پاکدشتتشکیل میدهد. به منظور مقایسه و بررسی نقش دانش نوین در میان جوامع بهره بردار از مراتع با مرتعدارنی که به همان روش قدیمی مدیریت مراتع را مورد توجه قرار میدهند، وضعیت مرتع با چهار فاکتوره و گرایش وضعیت مرتع با استفاده از ترازوی گرایش، اندازه گیری شد. جهت بررسی پوشش گیاهی و به منظور برآورد فاکتورهای پوشش سطح، نمونه برداری از پوشش گیاهیصورت پذیرفت. برای تعیین حجم نمونه از روش آماری استفاده گردید.بر اساس تحقیقات به عمل آمده مراتع توچال که بر اساس دانش بومی مدیریت می شود دارای وضیعت خوب و مراتع سیاه چشمه که بر اساس دانش نوین مدیریت میگردد دارای وضیعت ضعیف می باشد.

Keywords:

دانش بومی , دانش نوین , مدیریت مراتع , مراتع توچال و سیاه چشمه