علی کیالاشکی - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نوشهر.
نورالدین موسوی - دانشجوی دکتری علوم جنگل دانشگاه آزاد چالوس، چالوس، ایران
شبنم سلیمان نژاد - دانشجوی دکتری علوم جنگل دانشگاه آزاد چالوس، چالوس، ایران

به منظور بررسی نقش گونههای شاخص Bioindicator در تعیین روند و پایداری جوامع، پارسل های 317 و 320 جنگل آموزشی و پژوهشی مازندران - نوشهر – بخش گرازبن، واقع شده در 7 کیلومتری شرق نوشهر، انتخاب گردید. پسنقشه رقومی منطقه تهیه شده و منطقه مورد مطالعه روی آن مشخص گردید. سپس سه قطعه یک هکتاری با روند ساختاری متفاوت تحت عناوین: 1 - قطعه تخریب یافته، 2 -قطعه مدیریت شده و 3 - قطعه مدیریت شهری بطوری که ازلحاظ توپوگرافی (جهت، شیب و ارتفاع از سطح دریا) یکسان بودند انتخاب شدند و مولفه های لازم برداشت گردید. فرضیات همبستگی به وسیله آزمون همبستگی پیرسون بررسی شدند و فرضیات مقایسهایی (مقایسه میانگین) براساس روش آزمون چند دامنهای دانکنα=0/5 انجام شد. در نهایت برای تجزیه واریانس و مقایسه میانگین از نرمافزارSAS استفاده گردید. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که فاصله متوسط درختان، ارتفاع متوسط درختان و قطر متوسط درختان در مدیریت تخریب یافته در سطح 1 درصد، و در مدیریت شهری و مدیریت شده در سطح 5 درصد اختلاف معنی دار دارند.بررسی رابطه همبستگی بین صفات مورد مطالعه و نوع مدیریت نشان داد که بین صفات مورد مطالعه (ارتفاع متوسط درختان، قطر متوسط درختان و فاصله متوسط بین درختان) و نوع مدیریت (در سطح 99 درصد) همبستگی وجود دارد. نتایج بدست آمده برای آزیموت به ترتیب برای قطعات مدیریت شهری، مدیریت شده و تخریب شده عبارت از منظم، تقریباً منظمو نامنظم بودند. به طور کلی با توجه به نتایج بدست آمده (تعداد پایه و تنوع بالاتر در هکتار) می توان نتیجه گیری کرد که قطعات مدیریت شده، مدیریت شهری و تخریب یافته به ترتیب پایداری از بالاترین به کمترین پایداری را دارا بودند. نتایج این پژوهش می تواند به موفقیت بیشتر طرح ها، در هنگام انجام طرح های اصلاح و احیاء، جنگلکاری کمک نماید و در مدیریت احیایی جنگل های تخریب شده مفید باشد.

گونههای شاخص، جنگل گرازبن، مدیریت قطعه، تجزیه واریانس، همبستگی، اصلاح و احیاء