اکوتوریسم به عنوان راهکار مشارکتی مناسب برای رسیدن به توسعه پایدار

یکی از مؤثرترین تعاریف اکوتوریسم، سفر به مناطق طبیعی نسبتاً بکر و دست نخورده با اهداف خاص است که امروزه با رشد چند برابری نسبت به صنعت توریسم به ابزاری برای درآمدزایی های چندین میلیارد دلاری درسراسر جهان تبدیل گردیده است. اکوتوریسم توسطبسیاری از کشورهای در حال توسعه که مأمن بسیاری از گونه های نادر و در معرض خطر جهان هستند به امید بهبود در شرایط اقتصادیآنها به همراه پایداری محیط زیستی، مورد استقبال قرار گرفته است. ازسوی دیگر، فرآیند توسعه زمانی پایدار خواهد بود که مخرب نباشد و امکان حفظ منابع، اعم از آب، خاک، منابع ژنتیکی، گیاهی و جانوری را برای آیندگان فراهم آورد. در توسعه پایدار به رشد اقتصادی و تحقق استانداردهای بهتر زندگی بدون از دست دادن منابع کمیاب طبیعی توجه میشود و به طور همزمان عدالت اجتماعی در استفاده ازمیراث جمعی و همچنین محافظت از منابع ارزشمند طبیعت، مورد تاکید قرار میگیرد. مشارکت به عنوان یکی از مفروضات اساسی و ایده آل در توسعه پایدار در بحث اکوتوریسم نیز نقش مهمی دارد که توزیع ناعادلانه سود حاصل از اکوتوریسم در جامعه مانع از انجام آن می گردد. دراین مطالعه به بررسی عوامل موثر در مشارکت گروههای مختلف ذینفع در بحث اکوتوریسم با در نظر گرفتن شرایط توسعه پایدارپرداخته شد. با این حال پاسخ به این سؤال که آیا اکوتوریسم شکلی از توسعه پایدار برای جوامع محلی است، به خاطر بسیاری از متغیرهای موجود امری مشکل است. آنچه که واضح به نظر می رسد این است که اکوتوریسم محلی بطور طبیعی نیاز به حمایت از جانب عوامل داخلی و خارجی در طراحی، اجرا و انتشار سرمایه گذاری حداقل در کوتاه مدت دارد. همچنین برنامه های مدیریتی و سیاستهای دولت می تواند برای ایجاد سکویی جهت مشارکت محلی در اکوتوریسم بکار رود و یک رابطه همکاری مثبت بین اکوتوریسم، محیط زیست و جامعه توسعه یابد.

Keywords:

اکوتوریسم , مشارکت , توسعه پایدار