زهرا آیت مهر

معماری صرفاً امری انضمامی نیست که از احجامی چند متشکل باشد. بلکه همچون متنی که استعاره، ایهام و کنایات را در خود گنجانده باشد معماری نیز در کالبد خود از آن ها بهرهمند است. اما درنهایت همگی در یک گستره فیزیکی متجلی است. اما موسیقی از یک دامنه فیزیکی برخاسته و سر به لایزال مینهد. هدف این پژوهش برقراری ارتباط بین دو حوزه موسیقی و معماری است. برای انجام چنین امری به یک ایده اصلی پایبند بوده ایم. آن ایده جستجو برای یافتن آنچه که توانایی تبدیل شدن به اصوات را دارد، بوده است. چیزهایی از طبیعت قادرند به صدا مبدل گردند و چه چیزهایی با مداخله معمارانه در طبیعت قدرت صدا آفرینی دارند. برای ملموس تر کردن این فضا ما از سه فاکتور نور، رنگ و سطح کمک گرفتهایم. این سه فاکتور کمک خواهند کرد که فرد خود را در میان حس موسیقیایی مفروض دارد. فضای پدیدار شده فضایی دموکراتیک است که به هرکس امکان زیستن متفاوت خود را میدهد و امکان اینکه از هر جزء دلبخواه خود در این مجموعه طراحی شده به یک یا چند خواسته خودپاسخ دهد، یا دنبال آوای دلخواه خود گسیل گردد. موسیقی موجود در این فضا موسیقی مصنوع نیست. بلکه موسیقی است که طبیعت نوازنده آن است و مداخله معمارانه صورت گرفته برای هرچه بهتر و شفافتر هویدا شدن الحان این موسیقی است. روش تحقیق بکار رفته در این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانهای و میدانی بوده است. حوزه مورد طراحی قرارگرفته شامل باغ ائلگلی تبریز بوده است. در پایان اصول موردنظر در قالب طرح باغراه موسیقی ارائه شده است.

باغ راه موسیقی، ائلگلی تبریز، نور، سطح، رنگ